Vostede que xa queimou as naves e nos deixa un museo de nostalxias,
e que nunca quixo remar nocturnamente a outra ourela que non fose a nosa.
Que non se salvou conxelando o xúbilo, comprendeu tan ben o despoblado e desértico corpo (aínda que docente) ó que só lle importa a ausencia.
Vostede, como Laura Avellaneda, nos deixa, sen saber o soa vai a quedar a nosa morte sen a súa vida.
E eu, que desafino ó entonar os salmos, somente podo poñer sobre a terra que o cobre unha postal de París, un retrato de Claudia Cardinale e beberme un whisky á súa memoria.
No hay comentarios:
Publicar un comentario