jueves, 24 de diciembre de 2009

Villancico Laico-gitano

Foto: Florian Barbu

Vente amigo vamos a ver
al hombre nuevo que va a nacer.
El valor y la fortuna
se pelearán por abrirle la cuna.
Está tan vivo y gracioso
que no te acuerdas de ver si es hermoso.

Vente niño vamos a ver
a este sol nuevo que quiere nacer.
Vente a ver como ha brotado
la llama viva del fuego apagado.

Llorará sin fundamento
y se le olvida cuando está contento.
No comprende el churumbel
pero tampoco nosotros a él.

Vente prima vamos a ver
la luna nueva empieza a crecer.
Vente a ver como ha salido
la rama fresca del árbol partido.

No podrá ver el futuro
pero sabrá vivir inseguro.
Será igual a otro cualquiera
pero a su estilo y a su manera.

Vente amigo vamos a ver
la fuente clara que rompe a correr.
Vente amigo vamos a ver
si el hombre nuevo pudiera nacer.

Letra y música: Chicho Sánchez Ferlosio

martes, 22 de diciembre de 2009

The Singer of Owls

Ilustr. J.Carlos Federico

O cantor dos bufos desapareceu na escuridade.
Unha vez máis, non gañara o premio.
Así pasaba no colexio.
Prefería os recunchos con luz ténue, onde camuflarse
e pensar en vogais longas e na fame,
e na amargura da neve profunda.
Tal mal humor non atrae moitos destellos.

Que me pasa?, preguntou ás sombras
-a esa hora, eran sombras das árbores-,
Por que malgastei o fío da miña vida?
Abrinme ós teus silenzos.
Permitín que a crueldade
e as plumas me posuiran.
Tragueime os ratos.
Agora, cando chego ó final, valeriro
de palabras e sen alento,
non me axudaches.

Agarda, dixo o bufo sisiloxamente.
Entre nós non hai premios.
Tí cantabas por necesidade,
coma min. Ti cantabas para min
e para a miña selva, a miña lúa, o meu lago.
O noso canto é un canto nocturno.
Hai pouca xente esperta.

Margaret Atwood: La Puerta, Bruguera, Poesía, 2009

lunes, 14 de diciembre de 2009

El muelle de las brumas

Jean Saudek: Hungry for your touch


La niebla del malecón filtraba en conos luminosos la luz de las farolas, se oía el golpeteo de agua-bruma sobre las barcazas. Yo, Elsa, camino muy cansada. El sonido de mis pasos resuena en mis oídos como un eco.

Había llegado hasta allí en el contorno vacío que ahora ocupaba. El cansancio me vencía. Me recuesto en unos sacos de mercancías que esperan el embarque y me quedo profundamente dormida. El círculo del sueño se convierte en espiral. Sueño que sueño.

Una mano cálida se posa sobre mi hombro, su contacto me despierta. No sé si estoy soñando, la viva sensación de su contacto me confunde. Siento una llama arder en mi corazón, una llama intensa que une mi corazón a la de aquel hombre sin rostro al que presiento y no quiero mirar. Noto su presencia a unos pasos de mí, el corazón me abrasa, no lo miro, tengo miedo, pero él lee, sí, lee en mi pensamiento y con su pensamiento me dice que no quiere hacerme daño, que soy yo el motivo de su largo viaje, que la barca está preparada para los dos.

No podía ser, estaba soñando, pero… ¿ cómo soñar? si el fuego de mi pecho era tan real, si aquella presencia me proponía un destino ancestral que resonaba fuerte en mi alma.

El sueño de aquel hombre y mi sueño irremediablemente habían confluido en el muelle de las brumas.

El viento no soplaba y la barcaza atravesaba las olas en la noche con el sonido del motor resonando en la niebla.

Apenas veo la silueta del hombre, su sombra recortada contra la otra más oscura de la noche. Por veces, él se gira para mirarme y yo bajo la cabeza, mientras mi mente lucha contra el sueño intentando someter a la razón lo que en ella no tiene cabida.

¿Quién era él? ¿hacia dónde me llevaba? eran preguntas que como un eco se iban perdiendo en el olvido, en las aguas del olvido de aquel Leteo, en el que acaso Orfeo conducía a Eurídice a la vida o, por el contrario, ¿era Caronte quien la llevaba hacia la orilla de la cual nunca se regresa?.

Es entonces cuando él se acerca, con su mente le dice a la mía que nuestro destino es el viaje y tiende sus brazos hacia mí. Veo sus fuertes brazos tatuados que debo rechazar y escucho su mente hablarme con dulces palabras llenas de persuasión que me atrapan. La barca ya no es barca, el río ya no es río. Giramos en un torbellino que nos engulle hacia no sé que abismo de vértigo.

Siento una mano posarse sobre mi hombro y su contacto me despierta.

- Señora, lo siento, pero la película ha terminado.

Abro los ojos, pero quiero no mirar, aún siento arder mi corazón. Me levanto de la butaca, me siento un poco mareada, las piernas me flojean. Siento que voy a caerme cuando un brazo fuerte y tatuado me sostiene.

- ¿ Se encuentra bien? ¿Quiere que la acompañe?

-

miércoles, 9 de diciembre de 2009

Xornadas Feministas Estatais, Granada 30 anos despois


Fun a Granada, si. Eran 130 actividades: identidade, xénero, aborto, prostitución, coidado, crise, arte, os nosos corpos e vidas, e 3000 mulleres de todo o Estado. Un novo pulo para o meu feminismo, para o meu compromiso. E alí nos nutrimos, debatimos, bailamos, rimos e saímos ás rúas: "Alerta que camiña a loita feminista polas rúas granaínas". Recoñocéndonos aínda que nunca nos tivéramos visto. Identificándo en discursos teóricos e en investigacións moitas reflexións sobor das experiencias que nos conforman, corroborando en outras voces análises feitos no camiño, un camiño que xa non ten volta atrás.

lunes, 30 de noviembre de 2009

Acelgas

Foto: Florian Barbu
Comproba
como me fere preparar unhasverduras
como é que unha acelga
pesa máis co resto do universo.
Observa
como me depreda este eco
de escoitar e non escoitar
na somnolencia do meu insomnio.
Esquecida
cruzo os ermos do fastío
entre dunas de impotencia
e ausentes labirintos.

Acelgas.

Chus Pato, Urania, 1991

domingo, 22 de noviembre de 2009

Manifesto da Marcha Mundial das Mulleres

foto: Florian Barbu

"Nos últimos três anos, mais de 53000 homes foron condenados a penas de prisom por violência de género. O 60% deles reconhece o delito, mas minimíza-o e justifica-o, demostrando que existen crenças mui enraizadas na sociedade de que a violencia contra as mulheres, forma parte natural da masculinidade"

Do manifesto:
TODAS AS FERRAMENTAS CONTRA AS RAÍCES DA VIOLENCIA
25 de novembro - Día Internacional contra a violencia de xenéro
Marcha Mundial das Mulleres

martes, 17 de noviembre de 2009

Dolores



No 20 aniversario do seu pasamento: un poema de Alberti cantado por Rosa León

domingo, 8 de noviembre de 2009

sábado, 7 de noviembre de 2009

Dende o teu talón de Aquiles

Foto: Selina
Dende o teu talón de Aquiles deches
unha chiscadela ó xardín das garzas.

Soñaches no lapislázuli, unha carauta sorrinte
no azaneo permanente da fraga.

Na tribu floreciches coas gardenias
e no xiro dos planetas o abrente,
deisaches; a dúbida... de favor,
entre o zume dos estraloques morados.

E quizais,
na casa mistreiosa do sexo
sostés a transmisión
do universo

Carmen Lobón Aguiar (Poesía dos Alens)

domingo, 1 de noviembre de 2009

Noite de Defuntos


O vento rasga as nubes,

raspa as herbas do camposanto.


No centro, o círculo ancestral.


Ó sinal do oeste, lugar das augas,

das bágoas das mulleres: nubes de leite.

Enxaugues de panos en sal.


Ó sinal do leste, lugar dos ventos,

das flores, das gaitas,

da poesía: linguaxe dos paxaros.

Batallas floridas, grandezas da linaxe.


No sul de luz, lugar do lume,

das fogueiras, das piras

das lapas: purificación.

Icineración de antergas escuridades.


No norte, lugar da terra,

da abundancia, dos alimentos

da sabedoría: ágape nutricio.

Agradecimento da herdanza


Marchan as sombras

Polas quebradas da noite.

Camiñan pola ponte

que por esta noite se tende,

para iniciar o novo ciclo

de vida morte e vida



fotos: Selina

Samaín


sábado, 31 de octubre de 2009

Monterroso: Os soños e as dúbidas existenciais

LA MOSCA QUE SOÑABA QUE ERA UN ÁGUILA


Había una vez una Mosca que todas las noches soñaba que era un Águila y que se encontraba volando por los Alpes y por los Andes.

En los primeros momentos esto la volvía loca de felicidad; pero pasado un tiempo le causaba una sensación de angustia, pues hallaba las alas demasiado grandes, el cuerpo demasiado pesado, el pico demasiado duro y las garras demasiado fuertes; bueno, que todo ese gran aparato le impedía posarse a gusto sobre los ricos pasteles o sobre las inmundicias humanas, así como sufrir a conciencia dándose topes contra los vidrios de su cuarto.

En realidad no quería andar en las grandes alturas, o en los espacios libres, ni mucho menos.

Pero cuando volvía en sí lamentaba con toda el alma no ser un Águila para remontar montañas, y se sentía tristísima de ser una Mosca, y por eso volaba tanto, y estaba tan inquieta, y daba tantas vueltas, hasta que lentamente, por la noche, volvía a poner las sienes en la almohada.

Augusto Monterroso



sábado, 24 de octubre de 2009

Ángelica Lidell no FITO ( Festival Internacional de Teatro de Ourense)


Cun catarrazo tremendo terei que perderme esta noite a actuación de Ángelica Lidell dramaturga e actriz desobediente a todo convencionalismo empeñada en mostrarnos o lado máis escuro da vida, esta vez encarnando o personaxe de Jaqueline Du Pré
Aquí lles deixo uns vídeos:

Discurso en directo
Premio Valle Inclán de teatro
Ángelica Lidell 1

viernes, 23 de octubre de 2009

Haikus no Outono

Fotos: Selina

Outono roxo

De viño e castañas

E marmeladas

Sol en declive

Dourados van os ceos

Leña na casa


Na Terra tobos

E raíces que medran

Na Ponta das mans

jueves, 22 de octubre de 2009

Almario

Collage, serie Armarios, Selina

“Su ojo me vio, me vio en mi totalidad y yo no pude hacer nada. De nada valía mostrar los ensayados perfiles que otrora cobijaron mi sombra. La cicatriz de mi rostro palpitaba al sentirse a descubierto, creciendo, afirmándose en sí, con signos evidentes.

Su ojo me vio con una mirada cargada de sabiduría, construida sobre el retorcido puzzle de mi vida, como una antorcha que iluminase el rincón más profundo de la cueva de mi existencia”.

El salón exhalaba un profundo aroma a calvados. Orlando sumergido en el sillón miraba absorto el rítmico movimiento del licor en su copa que, como un remolino, lo engullía hacia el otro lado y él se dejaba ir sin ofrecer resistencia. Como un barco sin timón se abandonaba al embravecido mar de sus recuerdos.

El hombre, los hombres que fingió ser se iban quedando enganchados en las ramas de los días, en los troncos de los años como jirones de niebla.

Crueldad, traición, arrogancia, inflexibilidad, baja autoestima compensada con excesos de ego, eran los cristales de la pesada geoda que ahora se partía para mostrar con nitidez el núcleo de su alma, forjada en el fuego interno de una pasión escondida, olvidada en lo más profundo.

La coraza de miedos que le había endurecido, no era un castillo de naipes que deshacer de un manotazo.

Un suspiro de derrota y alivio estremeció su pecho.

En el cansancio existencial del último tramo de su vida las cosas podrían quedar como estaban, aunque él ya no pudiese volver a ser el que fue.

La fina lluvia, y la omnipresente humedad hacían de la ciudad una nube traspasada por agujas y minaretes. Orlando, enfundado en un gabán y protegido por el paraguas atravesaba el laberinto de niebla que había cuajado en la plaza desde hacía varias horas.

- ¡Oiga señor! Orlando se giró

- ¿Si?

No vio a nadie y se estremeció

- ¡Aquí señor!

Hizo un nuevo esfuerzo recorriendo el ceñido espacio visual hasta comprobar que la voz provenía de un rincón de los soportales.

Allí, detrás de una columna, una sombra que apenas distinguía le hacía signos para que se acercase.

“La noche no es el mejor momento para entablar relación con desconocidos” pensó, pero el tono de aquella voz le resultaba tan cálido. Aquellas cuatro palabras habían despertado en él una curiosidad inusual, un magnetismo que no comprendía.

Con pasos inseguros se dirigió hacia el lugar. La niebla no permitía una buena visibilidad y esforzaba la vista para distinguir la exigua silueta.

Por un momento se paró y pensó en volver sobre sus pasos para seguir su camino. Ese movimiento de duda fue acusado con otra llamada.

- Acérquese, señor, hace mucho que le espero.

Orlando sintió de nuevo el estremecimiento. Era como si dentro de sí algo se ablandara, se agrietara e impelido por una extraña sensación de inquietud apuró el paso hacia el encuentro.

Un silencio sideral ensordeció sus oídos al comprobar que era su mirada, al posarse sobre aquel bello ser, la que lo iba haciendo aparecer ante sus ojos.

Sus ojos creaban a los del otro, sus manos las otras manos y el abrazo de su cuerpo al otro cuerpo.

Fue entonces cuando sintió la mirada que partió en dos el pesado crisol de su alma y los cristales de dolor saltaron como agujas sobre las piedras del pavimento rompiéndose en esquirlas de luz que brillaban como estrellas, produciendo el más bello sonido que sus oídos jamás habían escuchado.

El tiempo encallado en un bucle quedó suspendido allí, bajo los soportales, entre la noche y la niebla, en la luz que la última copa de calvados reflejaba al deslizarse de las manos exánimes de Orlando y caer sobre el suelo del salón.

Cuando encontraron su cuerpo vieron que una vieja cicatriz, en la que nunca nadie había reparado, cruzaba su rostro sereno.

martes, 20 de octubre de 2009

Celebrando Mabon

Cea de Mabon (foto Selina)
Co equinocio de outono entramos nos días máis escuros do ano. O sol móvese hacia o Sur e a luz inicia o seu período de descenso. É o momento de preparase para entrar no íntimo e agradecer á Nai Terra os froitos do ano.
Así celebramos en círculo a cea de Mabon en casa de Ana: Raquel fixo pan e a casa arrecendía con aromas especiais de marmeladas, marmelos, galletas, bizcoitos e a increíble ensalada de Mabón na que non faltaba a granada, as noces, abelás, améndoas, uvas... E todos os belísimos ritos bailes e cánticos, vestidas coas mellores galas e protexidas por Dana.
Co corazón ben aberto sementamos as sementes dos noso desexos para esta fase do ano e fixemos a rolda da palabra agradecida.
Grazas Nai por toda a abundancia, por toda a beleza.




sábado, 17 de octubre de 2009

14 Festival Internacional de Cine de Ourense (III)

La Caja dePandora de Yesim Ustaoglu

O venres, decidinme La caja de Pandora película turca gañadora da palma de ouro do festival de San Sebastián do 2008. Non coñezo Estambul, pero a cidade imaxinada nada ten que ver coas paisaxes que o film ofrece, podería suceder en calquera cidade do mundo.
Belísimas as paisaxes das montañas do Mar Negro donde vive a avóa en perfecta comunión coa natureza e das que é arrebatada polos fillos cando a velliña se ve víctima do Alzheimer. O drama da vida dos personaxes encontra aquí o seu punto inflexión, pois o feito de ter que coidar da nai destapa un mundo familiar marcado pola frustración e a hipocresía.
A película adoece de ritmo e se fai un poco pesada pois é repetitiva en situacións e imaxes e, ó meu ver, semella un chisco pretenciosa por intentar facer lirismo dunha situación (o Alzheimer) que non ten nada poético. Belísimo final no que a anciá, contando coa complicidade do neto, volta a súa amada montaña para perderse nela definitivamente.

Sempre fun unha apaixoada da animación e, claro, non puiden resistir achegarme a homenaxe a Norman MacLaren. Hai moitos anos que coñezo a obra deste pioneiro creativo canadiano e teño en VHS case toda a súa obra, polo que sabía que non ía a ver nada novo, pero unha vez acomodada na butaca do Principal, tiven que arrepentirme de ter ido: A proxeción foi indecente e moi pouco digna da talla do artista pois as copias deixaban moito que desexar en calidade ó estar píxeladas ó máximo.
Se queren disfrutar do seu inxenio aquí lles deixo uns enlaces de Youtube no que poden atopar unha mostra significativa da súa obra

Neigbohurs
Pas de deux
Phantasy in colors
Le Merle


lunes, 12 de octubre de 2009

14 Festival Internacional de Cine de Ourense (II)

El regalo de la Pachamama de Toshifumi Matsushita

É difícil escoller entre a variada oferta de filmes, os criterios varían en función da disponibilidade horaria de cada quen, un pouco de intuíción e a selección daqueles films que teñen a posibilidade de ser exhibidos nas salas comerciais.

Das longametraxes que concursan decanteime por El Regalo de la Pachamama.
O film conta a historia dun neno quechua: Kunturi que vive nas proximidades do salar boloviano de Uyuni. Kunturi axuda ó seu pai no duro traballo da extración do sal, vai a escola e corre, corre moito cos seus amigos xogando polas vellas vías de ferrocarril. A morte da súa avoa fai que sexa o avó o que teña que quedarse ó coidado dos traballos agrarios e sexa Kunturi o que teña que acompañar ó pai coa caravana de llamas coas que, unha vez ó ano e por un período de tres meses, percorre os montes andinos para levarlle o sal ós pobos máis afastados, practicando o trueque e recibindo a cambio millo, mel e vivencias inesquencibles. Esta será a viaxe iniciática na que o neno afrontará intensas experiencias como a xenerosidade, a soliedaridade, as normas básicas da moral dos pobos indíxenas e percibirá fortes sentimentos de pertenza e amor á nai Terra e a todos os seres que nela habitan. A inocencia do primeiro amor será outro dos engados que traerá de volta á casa.
O idioma quechua, as cancións, a autenticidade, os longos planos xerais de Kunturi correndo polo salar ata desaparecer no horizonte, as paisaxes poderosas das montañas, son elementos para o disfrute e a reconcicliación co cine de calidade.

Da sección Perlas Inéditas en Ourense escollín Génova do cineasta inglés Michel Winterbottom, do que vira hai xa uns anos Código 46.
De Winterbotom góstame esa sensibilidade que manifesta ó tratar temas familiares e situacións límites. En Génova narra a historia dun pai (interpretación exelente de Colin Firth) que a raíz da morte da súa muller, en accidente de coche, deixa Estados Unidos para irse a vivir a Génova coas súas dúas fillas. Da narrativa enterneceume o esforzo de Joe, o pai, para capear as delicadas situacións que esta nova vida lle acarrea, cunha filla adolescente e outra traumada por un forte sentimento de culpabilidade pola morte da súa nai. A medida que o film transcorre a cidade de Génova toma tal protagonismo que chega a converterse nun dos principais personaxes, efecto conquerido a base de primeiros planos de audio, de cámara en man encadrando as estreitas rúas, personaxes callejeros e rincóns.
Saín cunha leve dor de cabeza, a butaca da fila tres e demasiadas secuencias de cámara en man, foron a causa.

Génova de Michel Winterbottom

domingo, 11 de octubre de 2009

14 Festival de Cine Inernacional de Ourense


Final do verán, comezo do outono. Da abundante colleita dos froitos da Terra baixo un ceo azul que parecía non ter fin, ás primeiras chuvias. Das tintas uvas ás douradas granadas. Violetas, ocres, vermellos, amarelos, verdes, un pouco de gris nos ceos e unha chea de films para disfrutar na cidade: Festival Internacional de Cine de Ourense.
Despois de meses e meses os ollos teñen fame e, claro, agora veñen os atracóns.

Nas insufribles colas das taquillas dos Box tiven tempo para pensar cal vería primeiro. Decidínme por Ágora, estrea á que lle tiña moitas ganas dende que se empezou a comentar o tema. Hipatia sempre foi un personaxe histórico de referencia no feminismo, a Biblioteca de Alexandría unha dor no inconsciente colectivo e a cidade exipcia da antigüidade pasou a converterse en mito literario da nosa xuventude co inesquencible Cuarteto creado polo xenial Lawrence Durrell.

Pero non quero falar do filme de Amenabar, non podería, xa que ó rematar de vela non puiden resistirme a ver unha das películas da sección PIO (Perlas Inéditas en Ourense) que tamén se proxectaba noutra sala: Ashes of time-redux (Cinzas do tempo-Redux) do director honkonés: Won Kar-Wai, do que vira a excelente in the Mood for Love e da que me quedara prendada pola poética visual, o traballo de actores e a exquisitez no tratamento do tema.
Ashes of tme-Rdux é polo visto unha segunda versión que o autor, agora recoñecido pola crítica internacional, revisou e puliu para a ledicia do ollo espectador.
Era tarde cando saín e, ó chegar, quedeime con ganas de entrar ós cómaros e comentala, pero so tiven tempo para escribir:
Poesía visual construida en estrofas no tempo estacional dunha terra amarela no seco espazo do deserto. Sísifo termando da pesada carga: soedade en batallas debuxadas cos trazos de luz que deixa no celuloide a baixa velocidade de obturación da cámara de Christopher Doyle. Solos de violonchelo e silvidos de sangue. Lúas cheas de ollos rasgados que pagan en espadas a vinganza do desamor. Beleza.

sábado, 19 de septiembre de 2009

Sarabela Teatro. Un luxo para a nosa cidade

Acabo de chegar do Auditorio, contenta e marabillada de ver a estrea desta versión escénica da obra de Blanco Amor que cumpre 50 anos da súa primeira publicación.
Coñezo e admiro dende hai moitos anos a labor deste grupo de persoas dirixidas pola sensibilidade exquisita de Ánxeles Cuña que sempre nos sorprende con engados como o de hoxe.

Son nove actores: Sabela Gago, Elena Seijo,Fina Calleja, Nate Borrajo, Tito Asorey, Josito Porto, Suso Díaz, Fernando Dacosta e apresenza da estupenda actriz Rosa Álvarez. A música en directo a cargo de Yuri Sidar e Vadim Yukhnevich. A parte técnica a cargo de Rubén Dobaño, José Manuel Bayón e David Varela. Con especial mención á dramaturxia realizada por Begoña Muñoz e Carlos Couceiro.

Un elenco de luxo no que resalta a construcción do Cibrán realizada por un Fernando Dacosta expléndido en infinidade de rexistros e matices e a do Bocas, na que Suso Diaz está como dentro dun traxe feito á medida. A posta en escea coral, apoiada pola música en todo momento, mantén o ritmo perfecto do drama e o espazo escénico motiva á imaxinación que, voando por riba do atrezzo, insunúa eses lugares tan entrañables da narrativa blancoamoriana, parte do imaxinario colectivo da ouensanía literaria.

Noraboa, noraboa. Bravo, bravo.

Eu llela recomendo, non deixen de vela.

lunes, 7 de septiembre de 2009

Estoy Viva como fruta madura

Patio da escola de Santa Cruz en Ferreira-Alfoz , Lugo

Estoy viva
como fruta madura
dueña ya de inviernos y veranos,
abuela de los pájaros,
tejedora del viento navegante.

No se ha educado aún mi corazón
y, niña, tiemblo en los atardeceres,
me deslumbran el verde, las marimbas
y el ruido de la lluvia
hermanándose con mi húmedo vientre,
cuando todo es más suave y luminoso.

Crezco y no aprendo a crecer,
no me desilusiono,
ni me vuelvo mujer envuelta en velos,
descreída de todo, lamentando su suerte.
No. Con cada día, se me nacen los ojos del asombro,
de la tierra parida,
el canto de los pueblos,
los brazos del obrero construyendo,
la mujer vendedora con su ramo de hijos,
los chavalos alegres marchando hacia el colegio.

Si.
Es verdad que a ratos estoy triste
y salgo a los caminos,
suelta como mi pelo,
y lloro por las cosas más dulces y más tiernas
y atesoro recuerdos
brotando entre mis huesos
y soy una infinita espiral que se retuerce
entre lunas y soles,
avanzando en los días,
desenrollando el tiempo
con miedo o desparpajo,
desenvainando estrellas
para subir más alto, más arriba,
dándole caza al aire,
gozándome en el ser que me sustenta,
en la eterna marea de flujos y reflujos
que mueve el universo
y que impulsa los giros redondos de la tierra.

Soy la mujer que piensa.
Algún día
mis ojos
encenderán luciérnagas.

Gioconda Belli

martes, 25 de agosto de 2009

Isis e Osiris


Videos tu.tv


Interesante vídeo que me atopei navegando, ao final semella un pouco publicitario da masonería, pero decidín insertalo polo que ten de interpretación mitolóxica. Sirio, Isis, María...?

domingo, 23 de agosto de 2009

Domingo

let yourself feel. from Esteban Diácono on Vimeo.



Os visillos do salón ínflanse coma velas dun veleiro.Corre brisa. Co balcón aberto escoitase o ruído leve dun mediodía de domingo na cidade. Nada que facer, só estar e respirar. Así.

martes, 18 de agosto de 2009

Cabodano

María (foto: Selina)

Hoxe hai dous anos que tre fuches, María, miña nai... desconcertada e sempre perdida nun remuíño de amor.

domingo, 16 de agosto de 2009

Naranjas de la China


SOY UNA MUJER FELIZ!!!!!

Como todos os anos o poder de convocatoria e a increible hospitalidade de Sonia e Perolo, congregaron na súa casa de Lira , desta vez a 80 persoas, na festa que ven sendo tradicional dende o 2003, fatídico ano do afundamento do Prestige. A ela veñen sempre un grupo de mulleres catalanas que organizaron, daquela, as comidas para o voluntariado que traballou, sacando chapapote, na praia da Carnota. Entre elas Montse e Titina que combinan os fogóns coa música e que baixo o nome de Naranjas de la China poñen en escena un divertido espectáculo cun repertorio de cancións que nos contan, con moita ironía, un mundo visto con mirada violeta.
Estes son dous malos vídeos das fantásticas Naranajas de la China. Neste segundo acompañadas por Nico.


REINA POR UN DÍA

lunes, 10 de agosto de 2009

Gaia María Mater Amantísima

Espertar no altar da lúa (foto Selina)
Altar da lúa, elemento Terra (foto Selina)
Altar da lúa, elemento aire, foto Selina
Acudindo á chamada da caracola (fot0 Selina)
Bautismo (foto Selina)

Bañeime coa túa luz, raíña da noite, poderosa lúa chea
e recibín engados de beleza e xuventude eternas
Regina Dei
Na noite acudín a tí, avó de sabedoría, no bosque sagrado
e no máis profundo da noite templachesme o corazón
no crisol da Terra
Mater Amantísima
Acudín á chamada da caracola, son que conmove
e na fervenza que desmelena a pureza, o meu ser de auga consagrouse a tí
Especulum Vitae
Xuntei, coas irmás leña seca, invocando as Ancestras, potencia do lume
e ó redor da fogueira, aviviei a chama da paixon espiritual que me consume.
Flanma Sacra
E voltei ó mundo plena de beleza, amor e armonía, limpa e pura como saín do teu ventre o primeiro día que vin a luz

martes, 4 de agosto de 2009

Románico lucense na Ribeira Sacra

As Bernardas de Pantón

Detalle dun capitel do Ábside
Veu Feliciano (aínda que el se empeña en dicir que Feliciano xa morreu). A nosa amizade é un milagro marabillosos, un regalo da vida. Veu a pasar uns días conmigo antes de coller o avión cara Florencia para facer un deses viaxes que cada ano lle regala ó seu fillo. Quixen sorprendelo e planeei un roteiro polo románico da Ribeira Sacra luguesa.
Saímos tarde da casa. Retrasámonos por causa dun desaiuno copioso no que nos entretivemos en contarnos os soños e falar sen prisas da chea de cousas que tiñamos que contarnos despois de tanto tempo se vermonos.
Chegamos a Pantón e alí visitamos Santa María, o mosteiro cisterciense das Bernardas. Fomos todo o camiño falando do odio que Bernardo de Claraval lle tiña a Abelardo e da terrible historia de Abelardo e Eloísa. Os dous nos preguntamos como a ninguén se lle ocurrira facer unha película sobre unha historia tan apaixoante. Toda a viaxe a sombra deses dous amores contrariados planearía sobre a nosa imaxinación na que Abelardo tiña xa a cara de Malcovich.
Comimos en Monforte e descansamos nas verdes ribeiras do Cabe. A nosa seguinte visita sería San Paio de Diomondi que nos sorprendeu pola súa verticalidade e polas súas feituras moi sellemantes as de San Estevo de Ribas de Miño.

Capiteis de San Paio de Diomondi
Eu xa visitara hai moitos anos Santa María de Seteventos e quedara sorprendida dos frescos descubertos no arco que separa o altar: un xuicio final aterrador. Tiña moitas ganas de voltar a velo. Así que nos encamiñamos a Escairón que estaba en festas. Como sabía que a eirexiña estaba pechada, preguntamos no Círculo, onde nos informaron que tiñamos que ir a buscar ó párroco D. Ramón á casa Rectoral. D. Ramón, amablemente nos acompañou ata alí e abriunos a capela. As pinturas volveron a impresionarme e non parei de facerlles fotos nos escasos dez minutos que o cura nos deu para facer a visita, tiña misa nunha parroquia próxima e eránlle horas.


Detalle claramente misóxeno dos frescos de Seteventos

Outro dos pecados capitais do Inferno en Seteventos

Voltamos de novo a Pantón, quería que Feliciano vise San Miguel de Eiré e San Fiz de Cangas. Da primeira conservaba o recordo do aximéz e dos frescos. É unha igrexa románica da segunda metade do século XII e está declarada monumento nacional. É unha beleza. Conseguimos que un señor dunha casa próxima nos abrira e, despois de disfrutar dos canecillos do exterior e dos excepcionais capiteis das columnas do abside, entramos pola porta norte, duna delicadeza decorativa digna de admirar. Feliciano seguía empeñado en que a iconografía do Pantocrator non podía representar as chagas da pasión de Cristo, que si era o pai non podía ser o fillo. En fin, eu o tiña claro, porque ademáis este estaba na Améndoa Mística (eu e as miñas lecturas de imaxe con gafas violeta).

San Miguel de Eiré
Capitel da columna central do ábside: Os cinco cabalos do Apocalipse

Porta norte co Agnus Dei e 11 rosas

Pantocrator na Améndoa Mística

Fotos Selina