Os oídos de Perseo

Ó fin saliu de sí a serpe que anidaba nela. Saíulle pola boca. Levaba tempo remexendolle nas tripas, asomando polos ollos, deixándose ver nalgunha palabra.
Foi naquela tarde calurosa, tiña que ser, pois a calor é propicia para a eclosión dese tipo de réptis. Xurdiu de pronto e con movementos rápidos e sinuosos acubillou nos oídos inocentes coa intención de buscar un lugar propicio para iniciar un novo ciclo de reproducción, allea eso sí, ó pequeno heroe que neles habitaba, curtido xa noutras batallas con serpes máis poderosas. Máis aínda así, da dor e da decepción ninguén os libraría.