Inanna

N. Tomás de Caravia.: Última mirada

Viu Inanna coma o día se tinxía dun verde viscoso, coma se alcendían lumes de crueldade
e vermes chamaban á porta do seu corazón que se pechaba.

Alguén tentaba verter axenxo no espello e os pobres traidores a sí exercitábanse na delación,
urdindo suxas trampas que os encadearían, coma arácnidos, ós seus propios fíos.

Pero Inanna xa voltara dos infernos e distinguía entre os seres que choraran e os que non, e decidiu quen se quedaría con ela e a quen levarían os diaños.