jueves, 23 de octubre de 2008

KARME

Foto: Selina

Muller de ferro que se funde en lava,
con alma de volcán ferido, erupción de palabra
de terra e lama de bágoas,
pigmento de corazón para pintar muros
con pedazos de alma.
Artesana en bombas de dor que nas mans lle estralan.
Perfumista, chamana, voadora de risas,
Cuberta de silvas camiña co peito aberto, guerreira
da vida, de morte burlada. Alento e alas
que nos pós na mente
luz estrelada.

FESTIVAL DE CINE OUFF




Aínda que este ano o Ouff celebrouse, ó meu sentir, un pouco de costas á cidade, tivemos ó privilexio de ver algunha delicatesen como esta:

BI AN
(Perda. Indulxencia)
Dirección: Zhang Yibai (Chonquing, 1963)

Sipnose:
O adolescente Xian Chuen perde ó seu pai, de profisión taxista, nun accidente de tráfico. O taxi cae ó río. A pasaxeira superviviente é unha moza de dudosa reputación. Por tradición a nai de Xian deberá responsabilizarse das accións do seu defunto e recolle á moza para que se recupere na súa casa.

Encantadora fotografía e narrativa innovadora que recreándose nos personaxes, introdúcenos no seu mundo intímo e solitario:
A nai, rsponsable da súa débeda de honor, traballadora incansable, asumindo en soedade unha situación que a desborda, descubrindose preñada, percurando e aceptando traballos extras, vixía da vida adolescente dun fillo que non acepta a morte do pai e que encontra en Suan a cómplice perfecta para os seus xogos...¿de maqueta?
Xian, encantador recreador de mundos que talla e situa na maqueta do escenario da súa vida. Namorado de Quing Quing e non correspondido, xa que ela prefire ó conductor do autobús, con “cash” suficiente para pagarlle a súa operción de miopía, descubre e cae cautivo da especial feminidade de Suan.
Suán, a víctima victimizadora. Pernas, tacóns, misteriosa e aproveitada que acepta sen reparos os cartos que a nai consigue dun xeito nada claro, para que se vaia e se alonxe de Xian.
O pai, sempre presente nun retrato que nos fai guiños ó longo da trama e que ó final nos mostra a súa vida segreda: O taxi cae ó río unha hora despois de recoller a Suan.
As paisaxes urbans, o río, os baños dos adolescentes, a obsesión de Xian en aprender a mergullarse para atopar o pai, a cámara subxetiva dende as gafas de mergullador, a cidade monstrosa como pano de fondo, conforman un filme que é como un conto cun final que é o comezo de cada unha das vidas que se nos mostran.

viernes, 3 de octubre de 2008

Buzzati

... decatouse Drogo de que os homes, aínda cando se estimen, permanecen sempre distantes, de que, se un sofre, a dor é totalmente súa, ningún outro pode facerse cargo nen siquera dunha parte mínima, de que se un sofre, non por elo sinten os outros dor, aínda cando haxa un grande amor por medio, e eso provoca a soedade da vida.

O Deserto dos Tártaros

jueves, 2 de octubre de 2008

René Char


folto: Selina

Me hallaba dentro de uno de esos bosques donde el sol no tiene acceso pero en los que, de noche, penetran las estrellas. Aquel lugar solo tenía permiso de existencia porque la inquisición de los Estados lo había descuidado. Las servidumbres abandonadas me acentuaban su desprecio. La obsesión de castigar me había sido retirada. A trechos, el recuerdo de una fuerza acariciaba la fuga campesina de la hierba. Yo me gobernaba sin doctrina, con una vehemencia serena. Era el igual de cosas cuyo secreto cabía dentro del radio de un ala. Para la mayoría lo esencial nunca ha nacido, y quienes lo poseen no pueden intercambiarlo sin perjudicarse. ¡Nadie consiente en perder lo que ha conquistado por la fuerza del propio sufrimiento! De otro modo ello significaría la juventud y la gracia, fuente y delta tendrían la misma limpidez.

Me hallaba dentro de uno de esos bosques donde el sol no tiene acceso pero en los que, de noche, penetran las estrellas para implacables hostilidades.

PENUMBRA (Los leales adversarios)



Basta de cavar , basta de mirar la parte próxima. Lo peor se halla dentro de cada uno, como cazador, en su flanco. Tu que no eres aquí más que una azada que el tiempo levanta, vuélvete sobre lo que amo, que está sollozando a mi lado, y rómpenos-te lo ruego- para que yo muera de una santa vez

BASTA DE CAVAR (El Manantial Narrativo)


Vencejo con alas demasiados grandes, que gira gritando su gozo alrededor de su casa. Tal el corazón.

Deseca el trueno. Se aparea en la serenidad del cielo. Si roza el suelo se desgarra.

Su réplica es la golondrina. La detesta por familiar. ¿Qué puede igualar al encaje de la torre?

Se posa en el hueco más sombrío. Nadie está más estrecho que él.

En el verano de larga claridad, se deslizará en las tinieblas por las persianas de la medianoche.

No hay ojos que lo retengan. El grito es toda su presencia. Un frágil fusil va a abatirlo. Tal el corazón.

(El vencejo)