jueves, 23 de septiembre de 2010

Esprito de Auga

Foto: Selina
Ouh! esprito da auga, permíteme escoitar o meu silencio, o silencio que me ensina a vida das miñas augas.
Espello, simetría entre o interior e o exterior,
Bálsamo de luz líquida para o corazón escuro,
Materia xenerosa e permisiva de vida que das a todos os seres que de tí se nutren.
Maestro do desapego nas mans que so poden deixarte correr.
Materia que se adpta e flúe silenciosa, charlatána, cantareira, delicada.
Derramándote en mil regatos ou impetuoso e forte entre obstáculos que superas. Pero non es nada encorado, a liberdade é a esencia que mostras.
Lavas, limpas, purificas, arrastras.
A túa linguaxe é redonda en olas e ondas. É a música temperada, tempestuosa, rítmica, melódica...
Dulce de amor, salgado de lágrimas, eres a orixe de toda vida e o fluxo e o pracer da Nai que en ti manifesta fertilidade e ledicia: Éncheme da túa sagrada sensualidade!
Primoxénito, primixenio, dende a miña humildade e amor por ti quero a túa sanación.
Benzoado sexas! Aquí e agora decreto a túa sanación que é a miña propia.

Foto: Selina

miércoles, 15 de septiembre de 2010

Facer un Mundo....

Este é Manolo, meu amigo Manolo Otaño. Podería contar tantas historias del que non me alcanzaría o tempo. Artista, filósofo, chamán, músico, autodidacta, mugalari nos malos tempos da dictadura... enamorado da vida e comprometido coa transformación da realidade para un mundo mellor.

Hoxe vive en Zaldivia (Alto Goierri), dende alí e inspirado nos textos da filósofa Hannah Arendt da que dí que é o seu amor plátonico, puxo en marcha o proxecto: Cultura do traballo cívico e a innovación: Pedagoxía da innovación: Un novo inicio.
E eu, impactada pola beleza e a ética do seu traballo non podo menos que compartir con vostedes a web que escasamente reflicte a magnitude das ideas e realización, os traballos e debuxos, a inspiración.
(clic)

Nela abondan textos personais, reflexións, proxectos e realizacións sobre o que el denomina "Iniciativa-Cultura do Traballo Cívico"

E aquí copio un párrafo do seu concepto de arte, no que despois de asumir a tese de Javier Gomá respecto a validez das formas da arte actual, afirma:

"Por mi parte exploro expresiones artísticas acomodándome a las necesidades cívicas y morales de nuestro tiempo. Sin abandonarme en la mecedora del capricho personal de crear nuevos mundos arbitrarios encuentro motivación en la celebración de sentimientos comunes y sin renunciar a la creación me considero un intérprete, al cumplir con mi trabajo no siento la necesidad de dirigirme a una sociedad anónima a la le que cuento mis “interesantes” intimidades – para eso mejor acudir al psiquiatra - , sino que instalado en la vertiente comunitaria de la cultura gozo del hechizo del arte en la celebración compartida. Atiendo al dictum de Hannah Arendt: “La fuente inmediata de la obra de arte es el pensamiento”. John Dewey señaló el camino: “Recobrar la continuidad de la experiencia estética con los procesos normales de la vida"


"Facer un mundo de cousas estables e duradeiras en torno ó que relacionarnos e sexa digno de ser legado aos novos que chegan"

martes, 14 de septiembre de 2010

Faremos regresar ao corazón mesmo do Único a creación enteira


... No miraremos ya lo bueno o lo bello... Este será el fin del camino, la disolución de todo vínculo... En este regreso a lo absolutamnete simple no veremos ya como no sea la gloria de la oscuridad y vaciadas de alma y de intelecto, habremos llegado más allá del reino de la mente, yaceremos en veneración allá arriba, como si fuerámos el sol que surge, con pupilas ceradas miraremos el sol de la luz, nos convertiremos en fuego, fuego oscuro en esa oscuridad y por vías de fuego cumpliremos nuestro recorrido. Y en ese momento habremos curado al mundo, matado al mal, hecho morir a la muerte, habremos deshecho el nudo en el que se habían enmarañado los dedos del Demiurgo. Nosotras estamos destinadas a curar a Dios, es a nosotras a quien ha sido encomendada la redención: haremos regresar la creación entera a través de nuestro éxtasis, al corazón mismo del Único. Nosotras le daremos al Único la fuerza de hacer esa gran respiración que le permita resolver dentro de sí el mal que ha espirado....

Baudolino de Umberto Eco ( diálogo de Hipatía y Baudolino) Ed. Círculo de Lectores

domingo, 12 de septiembre de 2010

El trueno, mente (entera) perfecta. Aretalogía ( himno de alabanza )

A oposición de Tiamat e Marduk (relevo asirio S. IX a.C.)

Fui enviada desde (el) poder
y he acudido a aquellos que reflexionan sobre mi,
y se me ha encontrado en aquellos que me buscan.

Miradme vosotros que reflexionais sobre mi,
y vosotros los que me escuchais, oídme.
Vosotros, los que me estais esperando, llevadme con vosotros mismos.
Y no me aparteis de vuestra vista.
Y no hagais que ni vuestra voz ni vuestro oído me odie.

No me ignoreis en ningún lugar ni en sitio alguno. ¡Estad preparados!

No me ignoreis.

Porque soy la primera y la última,
soy la honrada y la que es despreciada,
soy la ramera y la santa.
Soy la esposa y la virgen,
soy la madre y la hija.
Soy los miembros de mi madre.
Soy la que es estéril,
y sus hijos son muchos.
Soy aquella cuya boda es grandiosa,
y no he tomado marido.
Soy la matrona y la que no da a luz.
Soy el consuelo de mis dolores de parto.
Soy la novia y el novio,
y mi esposo fue quien me engendró.
Soy la madre de mi padre
y la hermana de mi marido,
y el es mi vástago.

Yo soy el silencio incomprensible
y la idea cuyo recuerdo es frecuente.
Yo soy la voz cuyo sonido es múltiple
y la palabra cuya apariencia varía.
Yo soy la pronunciación de mi nombre.

¿Por qué me habeis odiado en vuestros consejos?
Porque permaneceré en silencio entre aquellos que están en silencio y apareceré y hablaré.
¿Por qué, entonces, me habeis odiado los griegos?
Porque soy una bárbara entre (los) bárbaros
Pues yo soy la sabiduría (de los ) griegos
y el conocimiento de los bárbaros.

(Yo ) soy aquella cuya imagen es grande en Egipto,
y aquella que carece de imagen entre los bárbaros.

Yo soy aqella que se odiado en todas partes
y quien se ha amado en todas partes.
Yo soy aquella a quien llaman vida,
y aquella a quien llaman muerte.

Yo soy aquella a quien llaman ley
y aquella a quien llaman anarquía.
Yo soy aquella a quien habeis perseguido,
yo soy aquella a quien habeis artapado.

Yo soy aquella a quien habeis esparcido
y me habeis recogido y reunido.

"Texto gnóstico reflejo de la iconografía de la madre virgen. Contiene fragmentos de textos perdidos... que pudo pertenecer a la misma fuente que los versos recitados por Hokma en Provervios y en la Serácida. Sofía habla con la Sabiduría tal como hablaron Innana en Sumer e Isis en Egipto."

T0mado do libro: EL MITO DE LA DIOSA, cap. 15: Sofía reina, madre y diosa, pax.713, 714, 715