miércoles, 29 de diciembre de 2010

Felices festas!

Ilustración de Ana Juan
Coa tinta dos desexos tatúo letras de paz e luz para este novo ciclo que comeza.
Que non falte o lume nos nosos fogares
Que a chuvia sega a verdecer os campos
Que a terra novamente nos colme
Que os ventos nos sexan propicios
Que os sorrisos e a ledicia nos bendigan. 
Felices Festas!

lunes, 20 de diciembre de 2010

A lúa, a sombra e o bufón

I
Fuera, la luna platea
cúpulas, torres, tejados;
dentro, mi sombra pasea
por los muros encalados.
Con esta luna parece
que hasta la sombra envejece.
Ahorremos la serenata
de una cenestesia ingrata,
y una vejez intranquila,
y una luna de hojalata.
Cierra tu balcón, Lucila.

II

Se pinta panza y joroba
en la pared de mi alcoba.
Canta el bufón:
¡Qué bien van,
en un rostro de cartón,
unas barbas de azafrán!
Lucila, cierra el balcón. 

Antonio Machado

domingo, 19 de diciembre de 2010

A noite escura da alma

foto: José B. Ruíz
En una noche oscura,
con ansias en amores inflamada,
(¡oh dichosa ventura!)
salí sin ser notada,
estando ya mi casa sosegada.
A oscuras y segura,
por la secreta escala disfrazada,
(¡oh dichosa ventura!)
a oscuras y en celada,
estando ya mi casa sosegada.
En la noche dichosa,
en secreto, que nadie me veía,
ni yo miraba cosa,
sin otra luz ni guía
sino la que en el corazón ardía.
Aquésta me guïaba
más cierta que la luz del mediodía,
adonde me esperaba
quien yo bien me sabía,
en parte donde nadie parecía.
¡Oh noche que me guiaste!,
¡oh noche amable más que el alborada!,
¡oh noche que juntaste
amado con amada,
amada en el amado transformada!
En mi pecho florido,
que entero para él solo se guardaba,
allí quedó dormido,
y yo le regalaba,
y el ventalle de cedros aire daba.
El aire de la almena,
cuando yo sus cabellos esparcía,
con su mano serena
en mi cuello hería,
y todos mis sentidos suspendía.
Quedéme y olvidéme,
el rostro recliné sobre el amado,
cesó todo, y dejéme,
dejando mi cuidado
entre las azucenas olvidado.


S. Juan de la Cruz

sábado, 4 de diciembre de 2010

Non hai outro camiño máis co da morte

foto: Selina
Morto xa non necesitas morrer. Non tes nada, eres ninguén.
Nunca houbo inimigos.
Así convirtes os venenos en mel.
E o caos vivido conscientemente
abrirache as portas da liberdade.
Para que necesitarás entón a ecuanimidade de cristal?
Nen siquera un can sería quen
de comer semellante lixo.
Quen te enganou
coa crenza do ben e do mal?
Eres libre tan só do que amas e afrontas dignamente.
Por iso entra na violencia, na anguria, nos ciumes
e desaparece.
Se o teu verdadeiro poder quedou pechado
no duelo pracer-dor.
Recupera o teu honor perdido
vencendo a hidra de sete cabezas.
Morre e serás libre dos opostos
por e para sempre!

Los contadores de cuentos: Ocho puertas de un mismo jardín. Miyo

viernes, 3 de diciembre de 2010

Caminos del espejo

foto: Florianna Barbu

I
Y sobre todo mirar con inocencia. Como si no pasara nada, lo cual es cierto.
II
Pero a ti quiero mirarte hasta que tu rostro se aleje de mi miedo como un pájaro del borde
filoso de la noche.
III
Como una niña de tiza rosada en un muro muy viejo súbitamente borrada por la lluvia.
IV
Como cuando se abre una flor y revela el corazón que no tiene.
V
Todos los gestos de mi cuerpo y de mi voz para hacer de mí la ofrenda, el ramo que abandona
el viento en el umbral.
VI
Cubre la memoria de tu cara con la máscara de la que serás y asusta a la niña que fuiste.
VII
La noche de los dos se dispersó con la niebla. Es la estación de los alimentos fríos.
VIII
Y la sed, mi memoria es de la sed, yo abajo, en el fondo, en el pozo, yo bebía, recuerdo.
IX
Caer como un animal herido en el lugar que iba a ser de revelaciones.
X
Como quien no quiere la cosa. Ninguna cosa. Boca cosida. Párpados cosidos. Me olvidé.
Adentro el viento. Todo cerrado y el viento adentro.
XI
Al negro sol del silencio las palabras se doraban.
XII
Pero el silencio es cierto. Por eso escribo. Estoy sola y escribo. No, no estoy sola.
Hay alguien aquí que tiembla.
XIII
Aun si digo sol y luna y estrella me refiero a cosas que me suceden. ¿Y qué deseaba yo?
Deseaba un silencio perfecto.
Por eso hablo.
XIV
La noche tiene la forma de un grito de lobo.
XV
Delicia de perderse en la imagen presentida. Yo me levanté de mi cadáver, yo fui en busca de quien soy.
Peregrina de mí, he ido hacia la que duerme en un país al viento.
XVI
Mi caída sin fin a mi caída sin fin en donde nadie me aguardó pues al mirar quién me aguardaba
no vi otra cosa que a mí misma.
XVII
Algo caía en el silencio. Mi última palabra fue yo pero me refería al alba luminosa.
XVIII
Flores amarillas constelan un círculo de tierra azul. El agua tiembla llena de viento.
XIX
Deslumbramiento del día, pájaros amarillos en la mañana. Una mano desata tinieblas, una mano arrastra
la cabellera de una ahogada que no cesa de pasar por el espejo. Volver a la memoria del cuerpo,
he de volver a mis huesos en duelo, he de comprender lo que dice mi voz.

Alejandra Pizarnik 

jueves, 2 de diciembre de 2010

As formas do pensamento

Sentía como pequenos perdigóns golpeaban o seu corazón, esas boliñas solidifcación da dor polo abandono e o menosprezo que os reiterados exercicios  de transmutación en emanacións de Amor non conseguiran máis que reducir a súa intensidade. Se o milagro existía, ela non conseguira velo.
Neses momentos todo o seu ser desexaba ser liberado do eco da súa historia, desas formas de pensamento.
Constante, resolvía a cotío continuar a disciplina de cavar e enterrar e lavarse despois no río, para que auga as levara. Despois vestida de branco co puñal na man ancoraba o ceo na terra e, trazando o círculo de protección, inventaba cada día novos rituais que contuveran o fluxo de dor e resentimento, para rearfirmar a pouca inocencia que lle quedaba, para recuperar a liberdade alada da alma. Así:
Queimaba pétalos secos
Varría a retina con vasoiras de vento,
Metía no conxelador horas, días, nomes e lugares,
Exercitaba os seus beizos en mantras e decretos,
Atrapaba a luz dos menceres para alumear os rincóns máis escuros,
Chamaba polo seu anxo para que lle tocase o corazón con suves chamas de amor,
Poñía a alma ao clareo no sol da mañá,
Confeccionaba fermosos altares con follas froitas e flores
e neles quiemaba a cera da sagrada chama,
Invocaba a forza das súas ancestras tocando o tambor até a extenuación.
Entón caía, pechando os ollos, nunha durmevela na que se vía a sí mesma camiñando polas malladas das serras, polos outeiros das aígues, respirando ese ar transparente ou deitada na neve, nas estrelecidas noites de xeada, sentía como os ollos se lle tornaban brasa de estrela e as mans lle medraban tanto que podía acariñar o veludo azul do horizonte. Ata voar cara esa dimensión na que moraba ese seu ser puro e libre que era cando nasceu.

lunes, 22 de noviembre de 2010

Ca-miños

Descenso

Caen as noites subitamente e unha urxencia de interiores me leva a traspasar esa porta. Entro en fase escura, entre min e a sombra e allí me acubillo, na sabedoría matriz, para renascer. Buscando na dor, medo, destructividade, insatisfaccións, obstáculos, e límites. Causas e crencias. Buscando na escuridade, volvendo ao caldeiro, perdéndome no labrinto, na espiral cara ao centro interior, cara ao ser.

fotos: Selina

sábado, 13 de noviembre de 2010

Vibración



 Vibración:  do grego “energas”  “activo”  significa que a vibración é actividade ou movemento. Para os orientais é un“principio”, denominado “Prana” que todo o impregna. A ciencia interpreta este principio como o movemento interno de cada ser que acontece polo movemento do electrón ao redor do átomo, e esta vibración constante pode ser recoñecida pola aura todo que todo corpo emite como luz, e como luz manifesta a súa natureza corpuscular e ondulatoria  de volume e cor variable.

Unha vibración é unha onda  nun segundo e a cantidade de vibración  nun segundo é a frecuencia. Unha frecuencia é un estado de vibración, pulsación de onda, que se repite ciclicamente . Día e noite é un ciclo e tamén  unha frecuencia. O tempo é unha frecuencia. Os ciclos da Natureza son pulsacións de onda nun ritmo e unha frecuencia regular. O tempo, as estacións do ano, as fases lunares, o pulso do corazón, o cilco da fertilidade nos seres vivos… a nosas vidas son unha frecuencia, unha dinámica ciclica.


Se todo vibra e o pensamento vibra e ao vibrar fai vibrar ao que ten perto, como música,  entón a consciencia dime que a vibración do meu pensamento produce efectos. E non podo deixar de preguntarme pola fórmula que conseguiría facerme vibrar na frecuencia de onda da auga ou …do amor universal ou.. dos seres que amo, para lograr a comprensión mutua e a unión con eles.
Seremos quen de lograr ese salto evolutivo?

jueves, 11 de noviembre de 2010

Sahara libre!

foto: Selina

Concentración fronte a subdelegación do governo en Ourense, martes 9 de novembro, en protesta contra os ataques marroquianos  ao campamento pacífico en El Aaiún, no Sahara Occidental.
Por un Sahara libre e independente!


sábado, 6 de noviembre de 2010

Pica la cebolla



Chégame este regalo das miñas amigas Montse e Titina. Que o disfruten!

viernes, 5 de noviembre de 2010

Ron Carter Foursigth


Unha vez máis o Café Latino marcou a excelencia na súa programación ofertando a cidade de Ourense a posibilidade de pasar unha velada inesquencible da man do mítico Ron Carter que en formación de cuarteto veu acompañado pola pianista Renee Rosnes, o batería Payton Crossley e o percusionista Rolando Morales Matos. 
As dúas horas que durou o concerto pasaron voando entre a profundidade  dos sons desas catro cordas que Ron toca, acariña, percute e fai vibrar e o espectaculo sonoro do percusionista creando e improvisando ambientes sonoros que me levaron por  bosques, montañas e mares caribeños.
Unha actuación con "ánxel" e un privilexio que gardarei no haber dos praceres da vida.
Nunca olvidarei a nterpretación da deliciosa versión de My Funny Valentine.


Ainda conservo este vinilo, un dos máis escoitados e apreciados da miña colección.

sábado, 30 de octubre de 2010

Miguel Hernández, 100anos



El último y el primero:
rincón para el sol más grande,
sepultura de esta vida
donde tus ojos no caben.


Allí quisiera tenderme
para desenamorarme.
Por el olivo lo quiero,
lo persigo por la calle,
se sume por los rincones
donde se sumen los árboles.

Se ahonda y hace más honda
la intensidad de mi sangre.

Los olivos moribundos
florecen en todo el aire
y los muchachos se quedan
cercanos y agonizantes.

Carne de mi movimiento,
huesos de ritmos mortales:
me muero por respirar
sobre vuestros ademanes.

Corazón que entre dos piedras
ansiosas de machacarte,
de tanto querer te ahogas
como un mar entre dos mares.
De tanto querer me ahogo,
y no me es posible ahogarme.

Beso que viene rodando
desde el principio del mundo
a mi boca por tus labios.
Beso que va a un porvenir,
boca como un doble astro
que entre los astros palpita
por tantos besos parados,
por tantas bocas cerradas
sin un beso solitario.

¿Qué hice para que pusieran
a mi vida tanta cárcel?

Tu pelo donde lo negro
ha sufrido las edades
de la negrura más firme,
y la más emocionante:
tu secular pelo negro
recorro hasta remontarme
a la negrura primera
de tus ojos y tus padres,
al rincón de pelo denso
donde relampagueaste.

Como un rincón solitario
allí el hombre brota y arde.

Ay, el rincón de tu vientre;
el callejón de tu carne:
el callejón sin salida
donde agonicé una tarde.

La pólvora y el amor
marchan sobre las ciudades
deslumbrando, removiendo
la población de la sangre.

El naranjo sabe a vida
y el olivo a tiempo sabe.
Y entre el clamor de los dos
mis pasiones se debaten.

El último y el primero:
rincón donde algún cadáver
siente el arrullo del mundo
de los amorosos cauces.

Siesta que ha entenebrecido
el sol de las humedades.

Allí quisiera tenderme
para desenamorarme.

Después del amor, la tierra.
Después de la tierra, nadie.



El último rincón

domingo, 24 de octubre de 2010

Outono

foto: Selina

sábado, 23 de octubre de 2010

Erat hora

foto: Anton Senkou Menlik (Antonina)

"Gracias, que sea lo que sea" Y se volvió
y, como se desvanece un rayo de Sol
sobre las flores suspendidas cuando el viento las mueve,
rápido se alejó de mi. No, sea lo que sea
una hora fue soleada y los dioses más altos
no pueden jactarse de mejor cosa
que haber visto esa hora mientras pasó.

Ezra  Weston Loomis Pound (EEUU 1885- 1972)


martes, 12 de octubre de 2010

Como se constrúe un muro de pormenores

foto: Selina
A partir de la soledad, él empieza de nuevo
como si fuera la última vez
que respirase,
y por lo tanto es ahora
cuando respira por primera vez
más allá del control
de lo singular.
Él está vivo, y por lo tanto no es
sino no lo que se ahoga en el insondable hueco
de su ojo,
y lo que ve
es todo lo que él no es: una ciudad
de lo indescifrable,
y por lo tanto, un lenguaje de piedras,
pues sabe que en el total de la vida
una piedra
dará cabida a otra piedra
para hacer un muro
y que todas esas piedras
formarán la monstruosa suma
de pormenores.
 Paul Auster, Desapariciones 1

lunes, 11 de octubre de 2010

Celebrando Mabon

 Celebramos a abundancia e agradecendo os froitos colleitados, loubamos á Nai

 Ofrecimos e bendecimos o pan de Mabon. Saboreamos o Amor, ingrediente básico.

 Compartimos 

 Danzamos a alegría de estar xuntas

 Aprendendo e nutríndonos

E prendimos o primeiro lume do ano

Feliz Mabon!

lunes, 4 de octubre de 2010

Greguerías 1


foto: Manolo Sendón

A  tinta é a suor da alma.
A lúa chea é a  aspirina para a resaca dunha noite de tormenta.
Un libro é a árbore que lle nace á experiencia.
Os remordimentos son as cóxega da conciencia.
Os tiros das armas son os vómitos dunha indixestión de odio

Pandemia


Hacía aproximadamente tres horas que Michel había  conseguido dormirse cuando el insistente sonido del teléfono lo arrebató del sueño.
-¿Si?
- ¿Michel?
- ¿Pero te das cuenta de la hora que es? ¡Por favor! Llevo días en el laboratorio sin pegar ojo.
- Perdona, pero es urgente que te levantes y pongas el canal 1.
Al otro lado del hilo telefónico la voz de Jane sonaba nerviosa y vehemente.
- Todas nuestras sospechas se están haciendo realidad, esto no es una broma, están decretando el estado de urgencia sanitaria mundial. Tengo dos billetes de avión para Madrid. Te espero en el aeropuerto de Newark en una hora.
“Todo estaba sucediendo a una velocidad de vértigo y de pronto todas las piezas encajaban: la redefinición de pandemia por parte de la OMS haciendo desaparecer el requisito de mortalidad, la obligatoriedad de sus decisiones, el caso Baxter en Checoslovaquia, sus últimas investigaciones… No era ciencia- ficción, el plan para aniquilar a la mayor parte de la población mundial se estaba llevando a cabo en un mar de confusión y desinformación. Huir o exponerse a la letal inyección, huir o acabar en un campo de concentración…”
Los pensamientos se agolpaban en la mente del científico mientras circulaba por Manhattan vía Holland Tunnel hacia la terminal internacional.
“Pero… ¿qué pasa?”
Al fondo del túnel un retén paraba a los coches exigiendo la documentación acreditativa o en su lugar la exhibición del brazalete que garantizaba el haber sido vacunado  para poder seguir adelante Michel veía aterrado como algunos bajaban de sus coches y acudían a varias ambulancias aparcadas en los arcenes, mientras otros eran obligados a la fuerza a introducirse en un camión.
“Demasiado tarde”, pensó. Paró el motor, salió del coche y arrastrándose alcanzó la entrada. Sonó el móvil, al otro lado Jane llorosa le daba el último adiós desde un camión en la autopista 95.  

jueves, 23 de septiembre de 2010

Esprito de Auga

Foto: Selina
Ouh! esprito da auga, permíteme escoitar o meu silencio, o silencio que me ensina a vida das miñas augas.
Espello, simetría entre o interior e o exterior,
Bálsamo de luz líquida para o corazón escuro,
Materia xenerosa e permisiva de vida que das a todos os seres que de tí se nutren.
Maestro do desapego nas mans que so poden deixarte correr.
Materia que se adpta e flúe silenciosa, charlatána, cantareira, delicada.
Derramándote en mil regatos ou impetuoso e forte entre obstáculos que superas. Pero non es nada encorado, a liberdade é a esencia que mostras.
Lavas, limpas, purificas, arrastras.
A túa linguaxe é redonda en olas e ondas. É a música temperada, tempestuosa, rítmica, melódica...
Dulce de amor, salgado de lágrimas, eres a orixe de toda vida e o fluxo e o pracer da Nai que en ti manifesta fertilidade e ledicia: Éncheme da túa sagrada sensualidade!
Primoxénito, primixenio, dende a miña humildade e amor por ti quero a túa sanación.
Benzoado sexas! Aquí e agora decreto a túa sanación que é a miña propia.

Foto: Selina

miércoles, 15 de septiembre de 2010

Facer un Mundo....

Este é Manolo, meu amigo Manolo Otaño. Podería contar tantas historias del que non me alcanzaría o tempo. Artista, filósofo, chamán, músico, autodidacta, mugalari nos malos tempos da dictadura... enamorado da vida e comprometido coa transformación da realidade para un mundo mellor.

Hoxe vive en Zaldivia (Alto Goierri), dende alí e inspirado nos textos da filósofa Hannah Arendt da que dí que é o seu amor plátonico, puxo en marcha o proxecto: Cultura do traballo cívico e a innovación: Pedagoxía da innovación: Un novo inicio.
E eu, impactada pola beleza e a ética do seu traballo non podo menos que compartir con vostedes a web que escasamente reflicte a magnitude das ideas e realización, os traballos e debuxos, a inspiración.
(clic)

Nela abondan textos personais, reflexións, proxectos e realizacións sobre o que el denomina "Iniciativa-Cultura do Traballo Cívico"

E aquí copio un párrafo do seu concepto de arte, no que despois de asumir a tese de Javier Gomá respecto a validez das formas da arte actual, afirma:

"Por mi parte exploro expresiones artísticas acomodándome a las necesidades cívicas y morales de nuestro tiempo. Sin abandonarme en la mecedora del capricho personal de crear nuevos mundos arbitrarios encuentro motivación en la celebración de sentimientos comunes y sin renunciar a la creación me considero un intérprete, al cumplir con mi trabajo no siento la necesidad de dirigirme a una sociedad anónima a la le que cuento mis “interesantes” intimidades – para eso mejor acudir al psiquiatra - , sino que instalado en la vertiente comunitaria de la cultura gozo del hechizo del arte en la celebración compartida. Atiendo al dictum de Hannah Arendt: “La fuente inmediata de la obra de arte es el pensamiento”. John Dewey señaló el camino: “Recobrar la continuidad de la experiencia estética con los procesos normales de la vida"


"Facer un mundo de cousas estables e duradeiras en torno ó que relacionarnos e sexa digno de ser legado aos novos que chegan"

martes, 14 de septiembre de 2010

Faremos regresar ao corazón mesmo do Único a creación enteira


... No miraremos ya lo bueno o lo bello... Este será el fin del camino, la disolución de todo vínculo... En este regreso a lo absolutamnete simple no veremos ya como no sea la gloria de la oscuridad y vaciadas de alma y de intelecto, habremos llegado más allá del reino de la mente, yaceremos en veneración allá arriba, como si fuerámos el sol que surge, con pupilas ceradas miraremos el sol de la luz, nos convertiremos en fuego, fuego oscuro en esa oscuridad y por vías de fuego cumpliremos nuestro recorrido. Y en ese momento habremos curado al mundo, matado al mal, hecho morir a la muerte, habremos deshecho el nudo en el que se habían enmarañado los dedos del Demiurgo. Nosotras estamos destinadas a curar a Dios, es a nosotras a quien ha sido encomendada la redención: haremos regresar la creación entera a través de nuestro éxtasis, al corazón mismo del Único. Nosotras le daremos al Único la fuerza de hacer esa gran respiración que le permita resolver dentro de sí el mal que ha espirado....

Baudolino de Umberto Eco ( diálogo de Hipatía y Baudolino) Ed. Círculo de Lectores

domingo, 12 de septiembre de 2010

El trueno, mente (entera) perfecta. Aretalogía ( himno de alabanza )

A oposición de Tiamat e Marduk (relevo asirio S. IX a.C.)

Fui enviada desde (el) poder
y he acudido a aquellos que reflexionan sobre mi,
y se me ha encontrado en aquellos que me buscan.

Miradme vosotros que reflexionais sobre mi,
y vosotros los que me escuchais, oídme.
Vosotros, los que me estais esperando, llevadme con vosotros mismos.
Y no me aparteis de vuestra vista.
Y no hagais que ni vuestra voz ni vuestro oído me odie.

No me ignoreis en ningún lugar ni en sitio alguno. ¡Estad preparados!

No me ignoreis.

Porque soy la primera y la última,
soy la honrada y la que es despreciada,
soy la ramera y la santa.
Soy la esposa y la virgen,
soy la madre y la hija.
Soy los miembros de mi madre.
Soy la que es estéril,
y sus hijos son muchos.
Soy aquella cuya boda es grandiosa,
y no he tomado marido.
Soy la matrona y la que no da a luz.
Soy el consuelo de mis dolores de parto.
Soy la novia y el novio,
y mi esposo fue quien me engendró.
Soy la madre de mi padre
y la hermana de mi marido,
y el es mi vástago.

Yo soy el silencio incomprensible
y la idea cuyo recuerdo es frecuente.
Yo soy la voz cuyo sonido es múltiple
y la palabra cuya apariencia varía.
Yo soy la pronunciación de mi nombre.

¿Por qué me habeis odiado en vuestros consejos?
Porque permaneceré en silencio entre aquellos que están en silencio y apareceré y hablaré.
¿Por qué, entonces, me habeis odiado los griegos?
Porque soy una bárbara entre (los) bárbaros
Pues yo soy la sabiduría (de los ) griegos
y el conocimiento de los bárbaros.

(Yo ) soy aquella cuya imagen es grande en Egipto,
y aquella que carece de imagen entre los bárbaros.

Yo soy aqella que se odiado en todas partes
y quien se ha amado en todas partes.
Yo soy aquella a quien llaman vida,
y aquella a quien llaman muerte.

Yo soy aquella a quien llaman ley
y aquella a quien llaman anarquía.
Yo soy aquella a quien habeis perseguido,
yo soy aquella a quien habeis artapado.

Yo soy aquella a quien habeis esparcido
y me habeis recogido y reunido.

"Texto gnóstico reflejo de la iconografía de la madre virgen. Contiene fragmentos de textos perdidos... que pudo pertenecer a la misma fuente que los versos recitados por Hokma en Provervios y en la Serácida. Sofía habla con la Sabiduría tal como hablaron Innana en Sumer e Isis en Egipto."

T0mado do libro: EL MITO DE LA DIOSA, cap. 15: Sofía reina, madre y diosa, pax.713, 714, 715

miércoles, 11 de agosto de 2010

El Mito de La Diosa


Inanna no relevo de Burney, placa de terracota, con leóns, bufos e a vara e a corda de medir ( c. 2300-2000 a.C.)

Unha psiquiatra junguiana: Anne Baring e unha experta en mitoloxía e simbolismo: Jules Casford escriben esta viaje máxica pola historia da humanidade de man dun dos misterios fondamente agochado nos arcanos do noso inconsciente colectivo, nun momento no que é preciso a volta á sacralización da natureza e do feminino.
O xogo de paralelismos e entronques nas raíces da relixión e do mito que, xunto a catrocentas ilustracións, conxugan unha fonda explicación da fértil e doce unidade que nos alonxa da dualidade e da confusión.

Editorial Siruela, colección: El Árbol del Paraíso
Madrid 2005 (clic na imaxe)


jueves, 8 de julio de 2010

Magdalena no deserto

Magdalena no deserto
P.C. Puvis de Chavanne



lunes, 26 de abril de 2010

O Corazón de Avalon

Foto: Selina

Avalón do Corazón,
vibrando estás no meu interior.
Lenes son as sombras que te gardan,
espesa a ignoracia que nos frea nos teus dominios.
E aínda así, quen ousa facelo,
renace sen remedio a unha nova visión do seu destino.

Chego o bosque sagrado e son chamada a atravesar o lago e descendo. Fago soar a póla coas nove campaíñas en forma de mazá para chamar á barca e chega, e me subo. Atraveso o reino de auga da memoria, da emoción, despexando, confrontando as brumas que escurecen a miña clarividencia e emerxo para tomar a espada do descernimento. Xa chego, Avalón me agarda para tomar posesión do que sempre me pertenceu.

miércoles, 14 de abril de 2010

Viva a República!



A POLA TERCEIRA!

sábado, 20 de marzo de 2010

viernes, 19 de marzo de 2010

In Memoriam de J. Vidal Beneyto

José Vidal Beneyto en 1972, foto: El país

Sei que moitos ímoslle botar de menos e que mercar El País xa non terá ningún alicerce ao faltar a súa lúcida columna de librepensador e periodista independente. De sempre fun admiradora da súa traxectoria vital e comprometida, dende o seu papel primordial no logro do, chamado polo franquismo, O Contubernio de Munich, ata a súa participación coma coselleiro científico de Attac . Longa vida á semente do seu xeneroso e fecundo pensamento.

domingo, 14 de marzo de 2010

O 13 sábado en Compostela

Marchantas ourensás á súa chegada a Compostela, foto: Selina

Érase uhna vez dúas bonecas ourensás que chegaron a Compostela o sábado 13 de Marzo, moi contentiñas, cos seus vestidiños tan lindos, feitos con tanto amor por mulleres tan creativas que puxeron neles toda a esperanza nun mundo mellor, máis xusto e igualitario.

Confección dos vestidos das Marchantas, Praza Maior de Ourense, 8 de marzo, foto Pilar Gato



Alí, na estación encontráronse con outras que viñan de toda Galicia. Unha marisqueira e unha conserveira de Vigo.

As Marchantas de Vigo, foto: Selina


Outra que viña de Pontevedra, directamente da Praza da Verdura, chea de sentimentos e emocións; con botas e un paraugas molladiño de desexos e valores positivos.

Marchanta de Pontevedra, foto: Selina

E mesmo estaba a da Coruña coa historia do feminismo tatuada na pel

Marchanta da Coruña, foto: Selina

A ferrolá era moreniña.
- Seguro, seguro que é caboverdiana- cotilleaban as de Ourense.

Marchanta ferrolá


Outra traía sementes no corazón e herbas menciñais na faltriqueira. Era a máis terrenal, a que simbolizaba coma ningunha as mulleres do mundo.

Marchanta pola soberanía alimentaria, foto: Selina



foto: Selina
- Seremos nós as escollidas para viaxar ó 17 de outbro ó Congo?- pensaban as lindas.
-Xa se verá, de momento haberá que chegar ata a Praza de Cervantes donde seremos presentadas, merendaremos e participaremos da festa da Marcha Mundial das Mulleres que hoxe lanzan a súa III Acción Internacional.

Actuación de Churra e Meri-na, supervedettes

Que ben o pasaron, sen príncipe, sen zapatiños de cristal e sen perdices (eran veganas)