Na fiestra folgada do horizonte
está a escrava que amou,
ata o penúltimo instante,
o desleigado amor desa cruel vaidade,
que aínda fire o perdón cun beixo mudo,
na ollada silente dun ceo de pedra.
Ela, que con feble pulso, aínda terma da Terra
e late sen ritmo nas horas sen luz
que deixas ó teu paso.
No hay comentarios:
Publicar un comentario