jueves, 1 de enero de 2009

Clint Eastwood


As películas de Clint Eastwood sempre me deixan un regusto amargo, un malestar, a pesares diso sempre acabo deixándome engatusar polas amigas e vou e as vexo.
Esta sensación tívena especialmente con Mystic River e con esta última, El Intercambio. Nunca sei moi ben se este director nos mostra criticamente esa vontade xusticieira do pobo americano ou é el o xusticiero.
Non poño en dúbida o seu bo facer fílmico, esa precisión narrativa na que ningún plano está demáis, nunha armonía de climax e anticlimax propia da súa xa probada mestría.
Eses puntos de vista por encima: as tomas áereas en Mystic River, os cenitais e as grúas en El Intercambio, propoñen ese distanzamento que parece manter sobre o narrado e que logo se contradicen co énfasis que fai nas escenas de truculenta vinganza na primeira, ou nas tomas do aforcamento que conta cuhna precisión escalofriante, na segunda.
Arrepiantes son os primeiros planos do dogal e os patalexos estertóricos do pobre asasino, un enfermo mental, nunha escena na que se recrea e que a mín me resultou intolerable. Esas eleccións eastwoodianas son as que me incomodan. Sobre todo por que sintes ó patio de butacas participando dese punto de vista, tan pouco edificante da "xusta vinganza" fronte ó delito.

2 comentarios:

Amando dijo...

Hola Selina (¡la S sustituyó a la C!):
"Navegando, navegando..." agradable coincidencia, pues, andaba esta mañana reflexionando sobre mares, naufragios y cosas por el estilo y, va, y nuestras estelas se cruzan machadianamente. Gracias por tu visita.
Lo mismo te deseo: un año menos tormentoso para ti, para los comunes amigos y también para los 6.000.000.000 y pico personas que vivimos en esta no tan inmensa nave llamada Tierra.
Un abrazo con amistad

M.A dijo...

Hola, Selina:
Muchas gracias por dejar tu comentario en mi blog. Siento que te haya molestado esa palabra que añadí con respecto al feminismo. Creo que no lo expresé bien. Desde luego que siento, admiro y valoro todo eso que cuentas sobre las mujeres, pero para eso no hay que ir en contra de nadie. Para reclamar un derecho no hay que irse a los extremos ni alzar bandera. Quizás es a esa imagen (desde luego particular) que tengo del feminismo, es a lo que me refería. Ten en cuenta que las pricipales machistas somos las mujeres. He visto cómo se tachaba a muchas mujeres de no atender a sus maridos porque estos llevaban la camisa arrugada. Pero bueno, que vuelvo a pedir disculpas. Y si una palabra que hay en mi blog incomoda a alguien, ahora mismo la cambio.
Un abrazo y feliz año nuevo.