Mostrando entradas con la etiqueta Filosofía. Mostrar todas las entradas
Mostrando entradas con la etiqueta Filosofía. Mostrar todas las entradas

jueves, 5 de enero de 2012

Decisión

Cambiar o "foi" por "o que quixen ser".
Retornar a capturar o que foi: O amor ao efectúado.
Non pensala, a posteriori se explíca. A decisión se toma!

lunes, 22 de noviembre de 2010

Descenso

Caen as noites subitamente e unha urxencia de interiores me leva a traspasar esa porta. Entro en fase escura, entre min e a sombra e allí me acubillo, na sabedoría matriz, para renascer. Buscando na dor, medo, destructividade, insatisfaccións, obstáculos, e límites. Causas e crencias. Buscando na escuridade, volvendo ao caldeiro, perdéndome no labrinto, na espiral cara ao centro interior, cara ao ser.

fotos: Selina

miércoles, 15 de septiembre de 2010

Facer un Mundo....

Este é Manolo, meu amigo Manolo Otaño. Podería contar tantas historias del que non me alcanzaría o tempo. Artista, filósofo, chamán, músico, autodidacta, mugalari nos malos tempos da dictadura... enamorado da vida e comprometido coa transformación da realidade para un mundo mellor.

Hoxe vive en Zaldivia (Alto Goierri), dende alí e inspirado nos textos da filósofa Hannah Arendt da que dí que é o seu amor plátonico, puxo en marcha o proxecto: Cultura do traballo cívico e a innovación: Pedagoxía da innovación: Un novo inicio.
E eu, impactada pola beleza e a ética do seu traballo non podo menos que compartir con vostedes a web que escasamente reflicte a magnitude das ideas e realización, os traballos e debuxos, a inspiración.
(clic)

Nela abondan textos personais, reflexións, proxectos e realizacións sobre o que el denomina "Iniciativa-Cultura do Traballo Cívico"

E aquí copio un párrafo do seu concepto de arte, no que despois de asumir a tese de Javier Gomá respecto a validez das formas da arte actual, afirma:

"Por mi parte exploro expresiones artísticas acomodándome a las necesidades cívicas y morales de nuestro tiempo. Sin abandonarme en la mecedora del capricho personal de crear nuevos mundos arbitrarios encuentro motivación en la celebración de sentimientos comunes y sin renunciar a la creación me considero un intérprete, al cumplir con mi trabajo no siento la necesidad de dirigirme a una sociedad anónima a la le que cuento mis “interesantes” intimidades – para eso mejor acudir al psiquiatra - , sino que instalado en la vertiente comunitaria de la cultura gozo del hechizo del arte en la celebración compartida. Atiendo al dictum de Hannah Arendt: “La fuente inmediata de la obra de arte es el pensamiento”. John Dewey señaló el camino: “Recobrar la continuidad de la experiencia estética con los procesos normales de la vida"


"Facer un mundo de cousas estables e duradeiras en torno ó que relacionarnos e sexa digno de ser legado aos novos que chegan"

viernes, 15 de mayo de 2009

El misterio de la flor

Fotos: Selina

Criatura del aire como palabra leve que se quedó así, en un punto que dándose de tan múltiples maneras, habla de la identidad indivisa. (...) Toda distinción, pues está en su origen al que permanecen ellas apegadas, sujetas, eso sí, sujetas a perecer un día por la acción de la "inclemencia" de los elementos y del trato humano, y del animal que la suele ver para devorarla, del hombre para arrancarla, sentenciada ya, aúnque la sentencia no se cumpla, a la violencia, expuesta al rigor de la "Ley", esa ley que no aguarda a que llegue la muerte para arrancar la vida, sustrayendo así a la par la muerte y su acción y a la vida su vuelo. La inclemencia adversa al soplo y a cualquier otro don de la clemencia.


M. Zambrano: El misterio de la flor, en DE LA AURORA
Ed.Tabla Rasa, 2004

miércoles, 22 de abril de 2009

La envidia

foto: Selina

Amor y envidia son intentos de vivr en el otro, de vivir del otro. La intención es la misma, sólo les separa la diferencia que va del mimetismo al afán de ser realmente. El que ama se engendra a sí mismo en cada instante.
M. Zambrano
El hombre y lo divino (Los procesos de lo Divino)
FCE pax. 295

sábado, 4 de abril de 2009

Entre o terror e a gracia

foto: Selina

A necesidade e a esperanza non encontran alimento. A liberdade da fame ensínanos a aceptar a soedade e o silencio.

miércoles, 25 de marzo de 2009

El Tiempo

Foto: Selina

Ya que el tiempo se nos da a beber, su inmensidad oceánica se recoge y se da a beber en un vaso minúsculo; instantes que no pasan, instantes que se van, vislumbres, entrevisiones, pensamientos inasibles, y otro aire y aún otro modo de respiración. Y el cáliz del tiempo inexorablemente ofrece el presente. Siempre es ahora. Y si no es ahora, no es nunca, es otra vez sin el tiempo, la muerte que no es un más allá del tiempo.
M. Zambrano
El Hombre y lo Divino
Prólogo a la segunda edición
F. de C. E.

domingo, 1 de febrero de 2009

Axuda Mutua



…En todos estos casos, el papel más importante lo desempeña un sentimiento incomparablemente más amplio que el amor o la simpatía personal. Aquí entra el instinto de sociabilidad, que se ha desarrollado lentamente entre los animales y los hombres en el transcurso de un período de evolución extremadamente largo, desde los estadios más elementales, y que enseñó por igual a muchos animales y hombres a tener conciencia de esa fuerza que ellos adquieren practicando la ayuda y el apoyo mutuos, y también a tener conciencia del placer que se puede hallar en la vida social…

…El amor, la simpatía y el sacrificio de sí mismos, naturalmente, desempeñan un papel enorme en el desarrollo progresivo de nuestros sentimientos morales. Pero la sociedad, en la humanidad, de ningún modo le ha creado sobre el amor ni tampoco sobre la simpatía. Se ha creado sobre la conciencia -aunque sea instintiva- de la solidaridad humana y de la dependencia recíproca de los hombres. Se ha creado sobre el reconocimiento inconsciente o semiconsciente de la fuerza que la práctica común de dependencia estrecha de la felicidad de cada individuo de la felicidad de todos, y sobre los sentimientos de justicia o de equidad, que obligan al individuo a considerar los derechos de cada uno de los otros como iguales a sus propios derechos…

…En la práctica de la ayuda mutua, cuyas huellas podemos seguir hasta los más antiguos rudimentos de la evolución, hallamos, de tal modo, el origen positivo e indudable de nuestras concepciones morales, éticas, y podemos afirmar que el principal papel en la evolución ética de la humanidad fue desempeñado por la ayuda mutua y no por la lucha mutua. En la amplia difusión de los principios de ayuda mutua, aun en la época presente, vemos también la mejor garantía de una evolución aún más elevada del género humano.

Piotr Kropotkin



miércoles, 14 de enero de 2009

Ǿ Realidade

Imaxe fractal
Sen pretender meterme nas tortuosas andanzas da verdade e a realidade, hoxe deuseme por matinar nesa actitude tan humana de negar a realidade.
Certo que a verdade non sempre é a realidade, se non o consenso que se fai dela, non importa que algo sexa certo ou non, o importante é que coincida cos ideais do poder, da cultura, do futuro…
Dicimos “non, iso non é “ e temos todo o dereito se iso nos proporciona goce. Non nos idenficamos cunha determinada realidade e é esa actitude constitúe a nosa propria verdade, a pesar das consecuencias.
Non podo evitar, aínda que non sexa este o momento máis oportuno, facer referencia a algo que sempre me sorprendeu e que recurrentemente volve ó meu pensamento en forma de pregunta sen resposta: ¿Sabían os xudeus, xitanos e outras víctimas do nazismo que viaxaban nos trens da morte, o destino que os agardaba? ¿Sospeitaríanno? ¿Negaríanse a a aceptar esa realidade?
E recurrentemente volto a pensar que sí que o sospeitarían, pero non quixeron aceptalo e volto a Freud: ¿O principio do pracer sublimando a realidade?

jueves, 8 de enero de 2009

A chama


Asisitida pola miña alma antiga, pola miña alma primeira ó fin recobrada, e por tanto tempo perdida. Ela, a perdidiza, ó fin voltou por mín. E entón comprendín que ela fora a namorada. E eu pasara pola vida tan só de paso, lonxana de mín mesma. E dela viñan as palabras sen dono que todos bebían sen deixarme apenas nada a cambio. Eu era a voz desa antiga alma. E ela, a medida que consumaba o seu amor, alá, onde eu non podía vela; íame iniciando a través da dor do abandono. Por iso ninguén podía amarme mentras eu ía sabendo do amor. E eu mesma tampouco amaba. Só una noite ata a alba. E alí quedei agardando. Acordaba coa aurora, se é que durmira. E cría que xa había chegar, eu, ela, el... Saía o Sol e o día caía coma unha condena sobre mín. Non, non aínda

Zambrano, M.: Diotima de Mantinea, en Hacia un saber sobre el alma, Madrid, Ed. Alianza, 1989, p. 197