Dous libros fascinantes da psiquiatra junguiana Jean Shinoda Bolem, profesora de psiquiatría na Universidade de California. Neles, a autora da claves para comprender os arquetipos psíquicos que aniñan en cada muller.
¿Que deusa consegue a mazá de ouro? A muller decide e aprende a conectar coas deusas como diferentes partes de sí, como imaxes internas que anclan a experiencia. As deusas virxes: Artemisa, Atenea, Hestia. As deusas vulnerables: Hera, Demeter, Perséfone. A deusa alquímica: Afrodita. As deusas da sabedoría práctica e intelectual: Metis, Sofía, Hécate, Hestia. As da ira transformadora: Sekmet, Kali-Ma. As da risa curativa: Baubo, Uzme. As deusas da compaixón: Kuan-Yin, A Virxe María e a Dama da Liberdade. Un panteón de sementes que granarán no proceso de individuación hacia a propria esencia da alma e o espríto.
Viu Inanna coma o día se tinxía dun verde viscoso, coma se alcendían lumes de crueldade e vermes chamaban á porta do seu corazón que se pechaba.
Alguén tentaba verter axenxo no espello e os pobres traidores a sí exercitábanse na delación, urdindo suxas trampas que os encadearían, coma arácnidos, ós seus propios fíos.
Pero Inanna xa voltara dos infernos e distinguía entre os seres que choraran e os que non, e decidiu quen se quedaría con ela e a quen levarían os diaños.
1. Xenerosidade. A calquera o que necesite, a xenerosidade da riqueza e a xenerosidade da enseñanza excelsa e, para os que se haxan baixo distintos medos, a xenerosidade da protección. 2. Autodisciliplina. Deixar atrás os alibaixos dos vicios e entrar na vastedade da virtude. Polo ben dos demáis manter a disciplina perfecta. 3. Paciencia. Cultivo da coraxe, a consciencia e a tolerancia. 4. Esforzo sen esforzo. Implicación na intención e a súa aplicación sen desánimo, sen satisfación. 5. Meditación. Mente en serenidade e calma, extensión da conciencia ós demáis. 6. Sabedoría. Para comprender toda a verdade relativa coma un espellismo, e descobrer a verdade como o ceo, libre de toda complexidade. A sabedoría da escoita, a meditación e a contemplación.
Para que a densa escuridade dos seres vivos sexa eliminada e, no seu lugar, irradie a luz do verdadeiro coñecemento do sol e da lúa. que fará florecer o xardín da flor do loto da ledicia e a paz.
Do libro: El Sutra del corazón. Texto tibetano y traducción. Ed Kairós, febrero 2003
As máxicas herbas do solsticio orballadas na noite, para lavar a cara ó mencer.
O hipérico, herba da alegría espantadiaños e poderosa Fiuncho, planta de Adonis cuia sangue converteu en anémonas Afrodita. A verbena, para romper os nudos e sacar as espiñas. Artemisa, herba da deusa Gaia, ancestro das mitilóxicas fadas. O Romeu, herba dos trovadores, consagrada ó recordo e a amizade. Madreselva do amor fratenal A rosa mística nacida da sangue do reiseñor inmolado ó amor.
Terra o meu corpo, auga o meu sangeu, aire o meu alento e lume o meu espríto!
A expresión do seu corpo no amor foi como un galope cara o valeiro, logo a sensación de caída prolongouse no insomnio calado e cómplice daquel corpo que a incendiara.
Non concebira nunca un encontro intranscendente, nunca estratéxico nen fatal, fora un soño quenescollera ocorpo dela para el .
Sen sospeitar a caída entregouseloucamente.
Aínda que por un instante percibiu o eco dos seus movementos rebotando nas paredes, saíndose fora de si, caendo polo chan, por todas partes... agás nel. Non quixo trocar de código, para aquelque non a sentía senón pensandoa, nun acto puro, consciente xa do valeiro escuro que se agachaba na noite.
E, caendo, aquel corazón que tiña, teimaba en non ceder ó acougo ata que a mañán, asulagada de luz invernal, veu a bater nas fiestras para lémbralle a eterna soedade á que xa estaba afeita.
A raiola de luz que anunciaba o día iluminaba aquel cuarto de hotel impensado, ó que se deixou levar pola calor, pola seguridade que lle inspirara aquela alma. Espexismo de salto mortal sen rede, na sede de encontro que o seu corpo sentía.
Camiñando polas rúas frías daquela cidade de pedra,respirando a densidade húmida das néboas ou o incesante caer da chuvia, sentindo aquel seu corazón que teimaba en non acougar, pensando o desencontrodaquel acto únicono que,fuxindo de toda hipocresía eludiu a tiranía da seducción e, sen entregarse a autocomplacencia,foi fidel a sí como sempre o fora.
E non quixo ceder á dor nen ó desamor do silencio que a vencían.
Sabía que ninguén a agardaba.
Aquela noite estreitábase pola fiestra. Trás da cretona, un fío desleido e húmido atravesaba o río polas pontes. Un sopro de néboa traía sons de acordeón.
Prendeu un cigarro de marihuana e os pensamentos cabalgaron por riba do día.
Nos 200.000 anos que os homes levamos sobre a Terra rompimos o equilibrio que durante case catro mil millóns de anos de evolución se establecera no planeta. O precio que debemos pagar é alto, pero é demasiado tarde para ser pesimistas: a humanidade dispón apenas de dez años para invertir a tendencia, darse conta do grao de espolio da riqueza da Terra e cambiar o seu modelo de consumo. Esta é a sipnose da película máis fermosa e terrible que nunca vira: HOME (clic) Estreouse gratis e para todo o mundo o 5 de xuño, nunha canle que Youtube habilitou especialmente para tal acontecemento. Dirixida polo francés Yan Arthus Bertrand e con música de Armand Amar, móstranos a terra dende o ceo e dende alí, lonxe da dor e da miseria, todo é beleza e pura emoción. Non é un filme calquera, é un manifesto que trata de crear conciencia e, dende logo,ninguén que a vexa vai quedar como estaba. É un esforzo do grupo PPR que ten trás de sí 88000 persoas. Un helicóptero, una cámara cineflex, un piloto e un técino en imaxe foi o equipo. O resultado mereceu a pena. Non deixen de vela, a gratuidade expira o 15 de xuño.
... Un verso coma un cervo que me agarda no penedo máis alto da montaña. ... Un verso coma un cervo cas súas cornas florecidas de estrelas contra o medo.
Hai xa uns anos que asisto a estas increíbles reunións dun grupo de aproximadamente cincuenta mulleres do noroeste peninsular. Pronto celebraremos a 50ª . Xuntámonos mulleres independientes, colectivos comprometidos co debate feminista como Flora Tristán de León, Hipatía de Burgos, Foro Feminista de Valladolid, Mulleres feministas de Salamanca e Asturias, e colectivos asistenciais á víctimas de violación e malos tratos como ADABAS. Cada tres meses e nunha cidade diferente tratamos un tema que queda fixado na reunión anterior, co compromiso por parte da cidade de acollida de presentar a introducción ó debate.Desta vez tocounos a Ourense e foi a Asociación de Mulleres Separadas e Divorciaciadas a encargada de recibir. Veu María Xosé Queizán a presentar o tema Muller e Guerra. Dada a imposibilidade de encontrar un lugar na cidade para aloxar a un grupo tan numeroso, tívose que optar por o Centro Equal en Vilarchao.Queizán extendeuse un pouco demáis e o que ía ser unha presentación resultou sendo unha ponencia, na que despois de dar un repaso pola Historia e recordarnos a importancia da muller como botín e da violación autorizada, considerou a guerra e o sexo como paradigma da relación sexo/poder no que o pacifismo femenino é unha lacra educacional que considera a violencia institucionalizada coma un fenómeno normal. O pensamento forte centrouno na tese de que é o pensamento dicotómico o conductor da guerra, sendo ésta a súa consecuencia máis dramática. Bos/malos é o par no que o converter ó inimigo en malo é o que xustifica a súa eliminación e a maior cohartada da barbarie. Para ela a xénese de toda dicotomía é o principio home/muler , principio de non igualdade, de aí que toda dicotomía sexa sexuada.De tódas as intervencións posteriores destaco dúas. A dunha muller excepcional Olga Castrillo que nos instou a desmitificar a guerra coma industria creadora de traballo, propor ó individuo fronte a toda dicotomía e eliminar os signos externos que nos clasifican e nos debilitan, constatando que o capital e a relixión son os principaís obstáculos. Pola súa parte Charo Cortés Tovar, cátedra de filoloxía en Salamanca, centrouse en propostas de tipo educacional, traballando os contidos curriculares de xénero e paz, prácticamente esquencidos na praxe educativa ou relegados ás efemérides.Outras propostas foron na liña da obxección fiscal ou de buscar alianzas con todas as mulleres comprometidas na consecución da paz.Despois do descanso e o refrixerio afroitado, votáronse os temas propostos para o posterior debate que será sobre soberanía alimentaria, a finais de setembro en Salamanca.Quedounos a mañá do domingo para o lecer e a fratenidade, polas termas que elas tanto aprecian. Ata pronto irmás!
Vostede que xa queimou as naves e nos deixa un museo de nostalxias,
e que nunca quixo remar nocturnamente a outra ourela que non fose a nosa.
Que non se salvou conxelando o xúbilo, comprendeu tan ben o despoblado e desértico corpo (aínda que docente) ó que só lle importa a ausencia.
Vostede, como Laura Avellaneda, nos deixa, sen saber o soa vai a quedar a nosa morte sen a súa vida.
E eu, que desafino ó entonar os salmos, somente podo poñer sobre a terra que o cobre unha postal de París, un retrato de Claudia Cardinale e beberme un whisky á súa memoria.
foto: Selina
