O lume das Mulleres. Candeloria 2012

Iluminamos o lume das Mulleres polo ben de todos os seres sentintes e pola nai Terra. Velaremos este lume coma gardiás, con amor e consciencia, e renovaremos a súa forza todos os anos en cada Candeloria.

O lume das Mulleres do ano 2012 estará adicado á sandación do masculino planetario.

Adicamos este lume para que todos os homes do planeta esperten á consciencia de paz e de unidade e se poñan en marcha para sandar ao mundo.

Adicamos esta chama á sandación das imáxes arquetípicas do eterno masculino que habitan no inconsciente de cada muller. Para que as mulleres aprendamos a educar aos nenos para que sexan homes cabais e amorosos. Para a sandación das relacións entre homes e mulleres.

Ofrendamos este lume para axudar e protexer no seu camiño aos homes que xa están traballando pola Terra e a Tribu, que honran o feminino e coidan da vida. Somos conscientes de que sen vós endexamáis podería sandar o feminino planetario, gracias compañeiros.

Que esta cálida luz acompañe en toda circunstancia aos nosos fillos, pais, avós, irmáns, esposos, netos, sobriños, afillados, noivos, amantes, compañeiros, amigos…

Polas 7 próximas xeneracións.

Por todas nosas relacións.

A PLEGARIA DO LUME DAS MULLERES

(texto de Marianna García Legar)

Este  é o  lume das mulleres.

O lume que ilumina e espanta as tebras da noite e os seus perigos.

O lume que quenta ao noso pobo e sempre se ofrece como abrigo.

O lume que cociña a provisión infinda de alimento para todos os seres.

O lume que deu oriXe á palabra fogar.

Este é o lume feminino, Fillo da Madeira e neto das Fragas.

O lume da transmutación, que todo o transforma.

A súas chamas son a cabeleira de Brigid alonxando os medos co poder da súa frecha flamíxera.

A súa luz é a presenza de Nosa Señora a Candeloria derramando esperanza.

O seu lume é a fouce radiante de Mari cortando a ignorancia que sustenta as guerras.

Este lume protexe da destrucción do fogo e os seus perigos.

Este lume é a nai dos lumes da rolda do ano.

Este é o lume das mulleres.

O lume onde estamos velando polos nenos e nenas dos tempos futuros.

A chama da benzón de todas as mulleres que están abrazando ao mundo

levando amor e sanación aos seres doentes e enfermos.

Esta fogueira é a alquimia sagrada feminina iluminando á familia humana,

sandando para sempre as visións erróneas,

realizando espontáneamente e sen esforzo todos os bos propósitos.

Este é o lume onde oramos polos homes,

a outra metade da familia humana, carne da nosa carne e luz dos nosos ollos.

Para que eles poidan manifestar xunguidos a fermosa nobleza masculina

protexendo e honrando á familia humana e á Terra.

Este é o lume das mulleres.

A fogueira onde queimaron ás nosas yayas vellas e a os avós que as acompañaban.

Nas nosas linguas hoxe falan as voces ancestrais.

Polo ben dos seres ofrendamos as súas mortes, así como ofrendamos

a vida renovada que nace en cada Candeloria.

Que a súa calor sustente a vida da Tribu

que o seu poder restaure a saúde da Terra.

Mentras non falte ningunha todo irá ben...

En la Casa Deshabitada, bajo el empuje tranquilizador de las estrellas, parece que de pronto se resuelve la pregunta de los astrónomos más osados; únicamente percibimos un pequeño matiz de la existencia porqe nuestro universo es tan sólo uno de los muchos universos que están fuera y dentro de nosotros. Y el punto ciego en que nos instalmaos en la Casa Deshabitada permite sentirlos todos simultáneamente.
En este universo soy lo que he creído ser.
En éste, lo que me han dicho que era.
En éste, lo que he llamado mi conciencia, o cuando me he puesto más grandilocuente, mi alma.
En éste veo mi cuerpo, mi instinto, mi sexo, mi sudor, mis excrementos.
Éste es un juego entre mis dolores y mis placeres.
Éste es el que he formado con las trampas de la memoria.
En este otro contemplo claramente el envejecimiento de las facciones de mi piel.
En este universo estoy ya muerto.
En este otro, sin embargo, soy inmortal y me río de mis temores infundados, cuando me creía mortal.
Este universo gigantesco, caótico, reúne todo lo que he atribuído al sueño y a su libertad incomprensible desde los otros universos.
En este universo está claro el sentido de todas las cosas.
Pero en este otro lado es absurdo.
Y éste es tan gélido que niega siquiera mi existencia.
Y este otro es tan cálido que aún debe asistir a su propio nacimiento.
En este universo yo no naceré jamás.
Este otro, en cambio es un espejo en que se reflejan todos los rostros que he tenido y todos los que podré tener.

Rafael Argullol. Visión desde el fondo del mar. Libro V: La Casa Deshabitada. Ed. Acantilado Bcn. 2010

Círculo de lúa en Mabón

...En alabanza míña bailaredes, comeredes, faredes música e vos regocixaredes, xa que miña é a éxtase do espírito e míña é tamén a alegría da Terra, xa que a miña lei é o amor a todas as cousas...
                                                               ( Texto do "Mandato de la Gran Madre")

Labirinto

Dende sempre a humaniade ten utilizado os deseños da xeometría sagrada cun propósito transcendente.
De entre todos, o labirinto é unha das formas mais ricas en matices e o seu poder de transmutación sanadora convírtenno nunha chave preciosa nos rituais de percura e crecimento persoal.
Esta xeometría está presente en todos os pobos e culturas. Podemos velos nos innumerables petroglifos da cultura Castrexa. Os indios Hopi utilizábannos para conectar coa Nai Terra e Vikingos e pobos mariñeiros da antigüedade facían uso deles como ferramenta de poder e videncia antes de facerse ao mar. Incluso podemos velos en igrexas cristiás como estabilizadores e potenciadores das enerxías telúricas (Catedral de Chartres)
Deseñalo e participar na súa construcción inflúe fondamente tanto na persoa coma nas súas relacións e vínculos.
Perderse neles é chegar, paradoxicamente, ao centro de nos mesmas.
Tiven a sorte de construir e camiñar neste que fixemos en Villafranca del Bierzo o pasado día 14 de agosto para os camiñantes pola paz.
Arboleda de las hijas de Gaia: Laberinto de luz

O Camiño polo Bierzo, camiñamos pola Paz

Retiro no bosque de Busmayor

Vistas dende A Guiana

Ofrenda na Guiana (a que guía)

Espertar na cascada

Saíndo da cova da raposa

Tenderete improvisado na mañán do amencer da chuvia

A avoa faia

O cáliz, segredo da avoa

Camiño polo bosque

As nubes corrían polo ceo e a fraga allea e ensimismada no seu lentor debuxaba formas nos musgos, os regatos mecían a humidade nas follas das faias e o tomillo indiferente florecendo, fosforescendo. E todos eran un na Nai permisiva que os conforma.
Reflexión: Os froitos medran a altura dos ollos dos que son alimento.
A quietude das montañas, o cantar das fontes e as estridencias das pegas compoñían esa realidade, esa maxia á que son invitada a percibir unha vez ó ano.
A calor dos ollos expandíase en luz verde ao susurro da dabza de herbas e flores e o río a levaba ao mar, ao ceo.
Reflexión: A delicadeza das abellas ao pousarse nas flores é un camiño de vida. Deixarse estar en unidade coa beleza sen traspasar máis aló.
Un paxaro miroume coma mira un paxaro a un humán: entre rexas.

Cando inspiro son a mazaira brava, o carballo retorto no caborco, á percura da luz e cando espiro son tan lene como a bolboreta pousada na milenrama.

A Avoa Margarita

Un fin de semana na Casa da Terra en compañía desta muller que está aquí e agora para recordarnos quen somos. Grazas avoa polas sinxelas palabras, por dirixir o temascal coa sabedoría da permisividade e a tolerancia, por abrir os esprítos dos homes ao seu ser feminino e lembrarlles a orixe cósmica da súa semente.

Na túa honra escribo esta oración que nos regalaches e que é a fonte de toda a túa inspiración:

Do vermello corazón de Quezatlcoatl brotou a flor de ouro e a semente, o doce trino e a luz das estrelas; na fronte dun pobo nace un sol, humanidade, flor e paxaro, no centro vital do pensamento. 

Está no vento. É nube, auga que fai carne co millo.
Quezatlcoatl máxico e cósmico é!

É xoia, pedra preciosa que ten inmersos a luz e as cores.

Escintileos do río de ouro que leva incrustados a fala e o canto, a voz da frauta e a pirámide do coñecemento.

É o trono que cimbra os metais da súa voz na gorxa dos paxaros e na humanidade.
Medra coma árbore florida na boca humana e no bico das aves.
É o viño do amor, delicia da calor da muller, tesouro, útero onde nace a vida.
Quezatlcoatl máxico e cósmico é!

Algunas veces...

Algunas veces me encuentro conmigo. Súbitamente. Entronces pongo las puntas de los pies en el bordillo de mis ojos, tomo impulso, me estiro como un pájaro en el aire y me tiro de cabeza a mi mirada. Dentro estoy yo. Completa. Hay islas, y restos de naufragios, y tesoros. Si se me acercan los miedos los acaricio y les hablo con una voz serena que los duerme. Nado. Y no lloro.

Cristina Huete en su Facebok

Crer é crear

WebIslam

“Cando abres os ollos por dentro, daste conta que a realidade é un espellismo onde as formas están por riba do fondo, onde ter a razón é máis importante que ser feliz, onde o ‘deber ser’ é máis importante que ‘ser un mesmo’.”
William Blake

Patróns de luz xirando

Moth por Pan Zerkorps

Agora, eu estou experimentando a Luz Clara da realidade obxectiva. Nada está sucedendo, nada sucedeu nunca, nen sucederá xamaís. O meu sentido presente do eu, a viaxeira, é en realidade o vacío mesmo, sen cualidades nen características. Eu me lembro a min mesma coma a viaxeira, cuxa natureza máis profunda é a Luz Clara mesma; eu son unha, non hai outra. Eu son a vacuidade do vacío, a eterna non nacida, a non creada, nen real nen irreal. Todo do que fun consciente é do meu propio xogo de conciencia, unha danza de luz, patróns de luz xirando en extensión infinda, infinidade interminable, o Absoluto alén do cambio, da existencia, da realidade. Eu, a viaxeira, son inseparable da Luz Clara; eu non podo nacer, morrer, existir ou cambiar. Eu sei agora que esta é a miña verdadeira natureza.

Libro Contemporáneo dos Mortos. Lectura 4ª- Confrontando a Luz Clara

Descenso

Caen as noites subitamente e unha urxencia de interiores me leva a traspasar esa porta. Entro en fase escura, entre min e a sombra e allí me acubillo, na sabedoría matriz, para renascer. Buscando na dor, medo, destructividade, insatisfaccións, obstáculos, e límites. Causas e crencias. Buscando na escuridade, volvendo ao caldeiro, perdéndome no labrinto, na espiral cara ao centro interior, cara ao ser.

fotos: Selina

Vibración

 Vibración:  do grego “energas”  “activo”  significa que a vibración é actividade ou movemento. Para os orientais é un“principio”, denominado “Prana” que todo o impregna. A ciencia interpreta este principio como o movemento interno de cada ser que acontece polo movemento do electrón ao redor do átomo, e esta vibración constante pode ser recoñecida pola aura todo que todo corpo emite como luz, e como luz manifesta a súa natureza corpuscular e ondulatoria  de volume e cor variable.

Unha vibración é unha onda  nun segundo e a cantidade de vibración  nun segundo é a frecuencia. Unha frecuencia é un estado de vibración, pulsación de onda, que se repite ciclicamente . Día e noite é un ciclo e tamén  unha frecuencia. O tempo é unha frecuencia. Os ciclos da Natureza son pulsacións de onda nun ritmo e unha frecuencia regular. O tempo, as estacións do ano, as fases lunares, o pulso do corazón, o cilco da fertilidade nos seres vivos… a nosas vidas son unha frecuencia, unha dinámica ciclica.


Se todo vibra e o pensamento vibra e ao vibrar fai vibrar ao que ten perto, como música,  entón a consciencia dime que a vibración do meu pensamento produce efectos. E non podo deixar de preguntarme pola fórmula que conseguiría facerme vibrar na frecuencia de onda da auga ou …do amor universal ou.. dos seres que amo, para lograr a comprensión mutua e a unión con eles.
Seremos quen de lograr ese salto evolutivo?

Celebrando Mabon

 Celebramos a abundancia e agradecendo os froitos colleitados, loubamos á Nai

 Ofrecimos e bendecimos o pan de Mabon. Saboreamos o Amor, ingrediente básico.

 Compartimos 

 Danzamos a alegría de estar xuntas

 Aprendendo e nutríndonos

E prendimos o primeiro lume do ano

Feliz Mabon!

Esprito de Auga

Foto: Selina

Ouh! esprito da auga, permíteme escoitar o meu silencio, o silencio que me ensina a vida das miñas augas.
Espello, simetría entre o interior e o exterior,
Bálsamo de luz líquida para o corazón escuro,
Materia xenerosa e permisiva de vida que das a todos os seres que de tí se nutren.
Maestro do desapego nas mans que so poden deixarte correr.
Materia que se adpta e flúe silenciosa, charlatána, cantareira, delicada.
Derramándote en mil regatos ou impetuoso e forte entre obstáculos que superas. Pero non es nada encorado, a liberdade é a esencia que mostras.
Lavas, limpas, purificas, arrastras.
A túa linguaxe é redonda en olas e ondas. É a música temperada, tempestuosa, rítmica, melódica...
Dulce de amor, salgado de lágrimas, eres a orixe de toda vida e o fluxo e o pracer da Nai que en ti manifesta fertilidade e ledicia: Éncheme da túa sagrada sensualidade!
Primoxénito, primixenio, dende a miña humildade e amor por ti quero a túa sanación.
Benzoado sexas! Aquí e agora decreto a túa sanación que é a miña propia.

Foto: Selina

Faremos regresar ao corazón mesmo do Único a creación enteira

... No miraremos ya lo bueno o lo bello... Este será el fin del camino, la disolución de todo vínculo... En este regreso a lo absolutamnete simple no veremos ya como no sea la gloria de la oscuridad y vaciadas de alma y de intelecto, habremos llegado más allá del reino de la mente, yaceremos en veneración allá arriba, como si fuerámos el sol que surge, con pupilas ceradas miraremos el sol de la luz, nos convertiremos en fuego, fuego oscuro en esa oscuridad y por vías de fuego cumpliremos nuestro recorrido. Y en ese momento habremos curado al mundo, matado al mal, hecho morir a la muerte, habremos deshecho el nudo en el que se habían enmarañado los dedos del Demiurgo. Nosotras estamos destinadas a curar a Dios, es a nosotras a quien ha sido encomendada la redención: haremos regresar la creación entera a través de nuestro éxtasis, al corazón mismo del Único. Nosotras le daremos al Único la fuerza de hacer esa gran respiración que le permita resolver dentro de sí el mal que ha espirado....

Baudolino de Umberto Eco ( diálogo de Hipatía y Baudolino) Ed. Círculo de Lectores

El trueno, mente (entera) perfecta. Aretalogía ( himno de alabanza )

A oposición de Tiamat e Marduk (relevo asirio S. IX a.C.)

Fui enviada desde (el) poder
y he acudido a aquellos que reflexionan sobre mi,
y se me ha encontrado en aquellos que me buscan.

Miradme vosotros que reflexionais sobre mi,
y vosotros los que me escuchais, oídme.
Vosotros, los que me estais esperando, llevadme con vosotros mismos.
Y no me aparteis de vuestra vista.
Y no hagais que ni vuestra voz ni vuestro oído me odie.

No me ignoreis en ningún lugar ni en sitio alguno. ¡Estad preparados!

No me ignoreis.

Porque soy la primera y la última,
soy la honrada y la que es despreciada,
soy la ramera y la santa.
Soy la esposa y la virgen,
soy la madre y la hija.
Soy los miembros de mi madre.
Soy la que es estéril,
y sus hijos son muchos.
Soy aquella cuya boda es grandiosa,
y no he tomado marido.
Soy la matrona y la que no da a luz.
Soy el consuelo de mis dolores de parto.
Soy la novia y el novio,
y mi esposo fue quien me engendró.
Soy la madre de mi padre
y la hermana de mi marido,
y el es mi vástago.

Yo soy el silencio incomprensible
y la idea cuyo recuerdo es frecuente.
Yo soy la voz cuyo sonido es múltiple
y la palabra cuya apariencia varía.
Yo soy la pronunciación de mi nombre.

¿Por qué me habeis odiado en vuestros consejos?
Porque permaneceré en silencio entre aquellos que están en silencio y apareceré y hablaré.
¿Por qué, entonces, me habeis odiado los griegos?
Porque soy una bárbara entre (los) bárbaros
Pues yo soy la sabiduría (de los ) griegos
y el conocimiento de los bárbaros.

(Yo ) soy aquella cuya imagen es grande en Egipto,
y aquella que carece de imagen entre los bárbaros.

Yo soy aqella que se odiado en todas partes
y quien se ha amado en todas partes.
Yo soy aquella a quien llaman vida,
y aquella a quien llaman muerte.

Yo soy aquella a quien llaman ley
y aquella a quien llaman anarquía.
Yo soy aquella a quien habeis perseguido,
yo soy aquella a quien habeis artapado.

Yo soy aquella a quien habeis esparcido
y me habeis recogido y reunido.

"Texto gnóstico reflejo de la iconografía de la madre virgen. Contiene fragmentos de textos perdidos... que pudo pertenecer a la misma fuente que los versos recitados por Hokma en Provervios y en la Serácida. Sofía habla con la Sabiduría tal como hablaron Innana en Sumer e Isis en Egipto."

T0mado do libro: EL MITO DE LA DIOSA, cap. 15: Sofía reina, madre y diosa, pax.713, 714, 715

O Corazón de Avalon

Foto: Selina

Avalón do Corazón,
vibrando estás no meu interior.
Lenes son as sombras que te gardan,
espesa a ignoracia que nos frea nos teus dominios.
E aínda así, quen ousa facelo,
renace sen remedio a unha nova visión do seu destino.

Chego o bosque sagrado e son chamada a atravesar o lago e descendo. Fago soar a póla coas nove campaíñas en forma de mazá para chamar á barca e chega, e me subo. Atraveso o reino de auga da memoria, da emoción, despexando, confrontando as brumas que escurecen a miña clarividencia e emerxo para tomar a espada do descernimento. Xa chego, Avalón me agarda para tomar posesión do que sempre me pertenceu.

Gaia María Mater Amantísima

Espertar no altar da lúa (foto Selina)

Altar da lúa, elemento Terra (foto Selina)

Altar da lúa, elemento aire, foto Selina

Acudindo á chamada da caracola (fot0 Selina)

Bautismo (foto Selina)

Bañeime coa túa luz, raíña da noite, poderosa lúa chea
e recibín engados de beleza e xuventude eternas
Regina Dei
Na noite acudín a tí, avó de sabedoría, no bosque sagrado
e no máis profundo da noite templachesme o corazón
no crisol da Terra
Mater Amantísima
Acudín á chamada da caracola, son que conmove
e na fervenza que desmelena a pureza, o meu ser de auga consagrouse a tí
Especulum Vitae
Xuntei, coas irmás leña seca, invocando as Ancestras, potencia do lume
e ó redor da fogueira, aviviei a chama da paixon espiritual que me consume.
Flanma Sacra
E voltei ó mundo plena de beleza, amor e armonía, limpa e pura como saín do teu ventre o primeiro día que vin a luz

Os seis Paramitas ou perfeccións do corazón

foto: Selina

1. Xenerosidade. A calquera o que necesite, a xenerosidade da riqueza e a xenerosidade da enseñanza excelsa e, para os que se haxan baixo distintos medos, a xenerosidade da protección.
2. Autodisciliplina. Deixar atrás os alibaixos dos vicios e entrar na vastedade da virtude. Polo ben dos demáis manter a disciplina perfecta.
3. Paciencia. Cultivo da coraxe, a consciencia e a tolerancia.
4. Esforzo sen esforzo. Implicación na intención e a súa aplicación sen desánimo, sen satisfación.
5. Meditación. Mente en serenidade e calma, extensión da conciencia ós demáis.
6. Sabedoría. Para comprender toda a verdade relativa coma un espellismo, e descobrer a verdade como o ceo, libre de toda complexidade. A sabedoría da escoita, a meditación e a contemplación.

Para que a densa escuridade dos seres vivos sexa eliminada e, no seu lugar, irradie a luz do verdadeiro coñecemento do sol e da lúa. que fará florecer o xardín da flor do loto da ledicia e a paz.

Do libro: El Sutra del corazón. Texto tibetano y traducción. Ed Kairós, febrero 2003

Alguén falará de nosoutras cando teñamos morto

Chégame a gaceta da Arboleda cunha reseña ó traballo da historiadora americana Max Dashu , quen funda nos anos 70 o "Arquivo de Historias Suprimidas". Uhna colección de textos e imaxes sobre a muller na historia, a arqueoloxía, as tradicións da Deusa, sacerdotisas e chamanas, sobre a domesticación do corpo feminino, o racismo e a ocultación das mulleres.
Moi recomendable a web www.maxdashu.net / www.suppressedhistories.net

Outra reseña interesante é a presenza en Barcelona de Starhawk, unha das voces máis respectadas da espiritualidade feminina vencellada á Terra, autora, entre outras moitas publicacións, da novela ecolóxica, The Five Sacred Thing, clásica xa neste xénero. Traballou ó lado de Donna Read na realización da triloxía fílmica coñecida como "A Espiritualidade das mulleres". As dúas fundan a súa propria empresa cinematográfica: Belili Productions e no 2004 realiza o seu primeiro documental sobre a erudita arqueóloga Marija Gimbutas, estudiosa dos cultos á Deusa na vella Europa.