Greguerías 1

foto: Manolo Sendón

A  tinta é a suor da alma.

A lúa chea é a  aspirina para a resaca dunha noite de tormenta.

Un libro é a árbore que lle nace á experiencia.

Os remordimentos son as cóxega da conciencia.

Os tiros das armas son os vómitos dunha indixestión de odio

Esprito de Auga

Foto: Selina

Ouh! esprito da auga, permíteme escoitar o meu silencio, o silencio que me ensina a vida das miñas augas.
Espello, simetría entre o interior e o exterior,
Bálsamo de luz líquida para o corazón escuro,
Materia xenerosa e permisiva de vida que das a todos os seres que de tí se nutren.
Maestro do desapego nas mans que so poden deixarte correr.
Materia que se adpta e flúe silenciosa, charlatána, cantareira, delicada.
Derramándote en mil regatos ou impetuoso e forte entre obstáculos que superas. Pero non es nada encorado, a liberdade é a esencia que mostras.
Lavas, limpas, purificas, arrastras.
A túa linguaxe é redonda en olas e ondas. É a música temperada, tempestuosa, rítmica, melódica...
Dulce de amor, salgado de lágrimas, eres a orixe de toda vida e o fluxo e o pracer da Nai que en ti manifesta fertilidade e ledicia: Éncheme da túa sagrada sensualidade!
Primoxénito, primixenio, dende a miña humildade e amor por ti quero a túa sanación.
Benzoado sexas! Aquí e agora decreto a túa sanación que é a miña propia.

Foto: Selina

Noite de Defuntos

O vento rasga as nubes,

raspa as herbas do camposanto.

No centro, o círculo ancestral.

Ó sinal do oeste, lugar das augas,

das bágoas das mulleres: nubes de leite.

Enxaugues de panos en sal.

Ó sinal do leste, lugar dos ventos,

das flores, das gaitas,

da poesía: linguaxe dos paxaros.

Batallas floridas, grandezas da linaxe.

No sul de luz, lugar do lume,

das fogueiras, das piras

das lapas: purificación.

Icineración de antergas escuridades.

No norte, lugar da terra,

da abundancia, dos alimentos

da sabedoría: ágape nutricio.

Agradecimento da herdanza

Marchan as sombras

Polas quebradas da noite.

Camiñan pola ponte

que por esta noite se tende,

para iniciar o novo ciclo

de vida morte e vida

fotos: Selina

Haikus no Outono

Fotos: Selina

Outono roxo

De viño e castañas

E marmeladas

Sol en declive

Dourados van os ceos

Leña na casa

Na Terra tobos

E raíces que medran

Na Ponta das mans

Impacto

foto: Sara Ramo

A pura vibración do silbo
rasgou a xeada do mencer
cun impacto no corazón.

Naceu en Venus unha explosión,
alí onde se consuman os ritos da fragua,
e incendiouse a raíz Terra.

A pura vibración do silbo
ardendo na máis alta octava,
cos ollos presos na beleza
e no centro, equidistante ó desexo,
fundímonos con lumes vivos,
no núcleo de xeoda acrisolada

O silbo amor, que vibrou o aire que respiraba.

Río

Foto: Selina

O río, o meu río temido, o meu río amado que pasa e deixa trazos

xa sen muíños, sen menta e xitanos,

sen fonte, sen cheiro a lodo e medo, sen coiñal, sen caños.

Río de rápidos, remuíños e remansos.

De Pontes,

de paso.

De Toñito Patata, moreno de verde luna, de bronce esmaltado.

Río do primeiro amor e pedras planeando entre bicos con lingua e herba,

entre abrazos.

Río de Barra de Miño e barca de lúa chea rielando, de lameiro en lameiro

entre baños de noite e licor.

De sabas clareando.

De peixes.

De afogados

Ollos de castiñeiro

Ribeira Sacra (foto:Selina)

Nestes ollos de mar e castiñeiro

non florecen mapoulas nen candea,

a penas luz, claror de lúa chea,

Sobre un mar, unha ardora de veleiro.

E aínda unha sombra, un amieiro

me revela o río, esta area,

vou pedirlle o vento que non lea

nas barcas desa pel o meu esteiro.

Lixeira nao non deixes marea,

souto luar en ondas te abanea,

estreladas aves, guían o roteiro.

Que o ar tatuome na pel auroras,

e confundida de min na miña ardora,

vestiume de nacar e de anceio.

As Tarefas de Heracles

Foto: J.A. Quirantes

Lavar con lama o deserto

e prantar luceiros na sombra,

percorrer os embigos da Terra,

e ancorarse ó seu corazón de cristal.

Espertar ós devas da Terra, durmidos baixo o asfalto,

replantar os musgos luminiscentes no interior das covas.

Lavar as aguas coa luz líquida do corazón dos cetáceos.

Atizar ó lume ós crisois

e ás fraguas das xeodas.

Guiar os ollos dos corazóns dos homes ás estrelas.

Botar bolboretas violetas ó ar

e limpar as azas polucionadas dos ánxeles.

Restituirlle á Deusa todo o amor violado,

e transmutar os suspiros das almas en aromas.

Romper a dor na raza dos homes,

e restaurar o reino da inocencia.

Engarzar os aneis da armonía

e facer con eles unha rede entre todos os seres.

Esparexer alento áurico que os traspase

e só entón, derramar o cáliz do amor.

Restaurar a maxia dos catro elementos

e que a súa sabedoría cósmica se instaure na Terra.

Durmir ó dragón con cantos de nai amorosa

e, cun carimbo dourado, selar a porta onde o mal mora.

Recupero

Foto: Selina

O meu corpo de nena recén parida,
a inocencia pura, en brillo de micas que me cubren.
Receptores telúricos en ondas que me xunguen á Terra.
Recupero o meu primeiro pranto,
en eterno retorno.
A dor de nascer
cada día.

Auga

Vés a modo e transparente,

nunha ledicia de música e risas,

atravesándome, espertándome desta estiaxe.

Como presentida, amiga, vés

xogando cos espellos do placer,

natureza e vida.

E bebo.

E o meu ser de auga asoma entre cortinas de chuvia,

para ofrecerse ós teus ollos chispeantes de sol.

Vés polo cauce antergo que xunguía os nosos leitos.

Como predestinada, amiga,

con tenrura inmensa chegas

e me mollas a boca

para que lle nazan flores sen tempo.

Vés estendéndote toda por min,

e moi suavemente me atravesas,

enchéndome de rosas frescas,

e de algas,

e de peixes saltadores.

Vés adentrándote,

con ese teus dedos de gotas que sinto só no momento de deixalos correr.

Amigas

licor de ruda (foto Selina)

Xuntas, no frío bebemos o mencía máis doce
e rimos e nos encendemos todas,
na paixón do verbo lúcido,
no espazo eterno,
no tempo maduro.

Sen velos,
sen trampas.

Xuntas, xa tarde bebemos o licor da amizade
feito de amor e ironía:

Este de ruda contra envexa,
este de café contra o tedio,
este de laranxa contra a tristeza.

A fideua estaba perfecta,
a textura do arroz con leite era a tal.

E nos abrazamos no adeus.
E nos miramos ós ollos.

Nos recoñecemos

Xuntas, como illas,
nas que o tempo traza sucos de vida.

glicinia no curro de Temi (foto Selina)

O Vento e o Silencio

Foto: Luis Vence

O vento e o silencio.
O peso do corpo sen mente que o mova.
O vento e o silencio
E o cemiterio.
As vivúvas camiñan pola carretera
Regulamente.
Unha raiola de sol sobre a montaña ferida.
As fouces sen gume durmen no curral grande,
As gadañas sen cravuñar penduran das trabes.
Os poucos homes bébedos anícanse,
Escóndense no fume do bar
E berran e maldicen e blasfeman sen mirar as estrelas.
Ladran os cans
Eternamente.
A aldea durme,
A cidade durme.
O vento e o silencio campan neste mundo meu.
Unha voz chegou,
Unha voz telúrica,
Temporal,
Porondandabas?
Busqueite no google.
Erásme descoñecido
Erásme descoñecido moi eduacado e protocolario
Ensaiado en Tubinga e nos paraninfos das universidades.
Busqueite na luz deses ollos teus...
O vento e o silencio,
E as horas.
Cantar ese alem mudo.
Polo Portomuíño andaban os cans e as casadas
Endomingadas para que as viran os coches
Intermitentemente.
Aquí non hai arte só os farallóns das penas de Pedome
Que tamén están no google earth
E os lobos que non saben fonética,
Tamén estan os merlos
E os pobres raposos tan citados nos xornáis.
Aquí non hai arte, só silveiras que medran e medran.
Aquí non se cita a ninguén
Só o vento e o silencio que penetran polo Sil,
Enfiando polo Canón,
Rañando Gándaras,
Dando a volta polo Retorniño,
Remuiñando na Albariza do Vello,
Remansando no Chan de San Silgo.
Xa hai tempo que non prendo o lume
Góstame ver durmir a leña
E ós gatos anicarse nela.
Xa hai meses que no se escoita a curuxa
Que antes viña ó balcón
Só o vento e o silencio.

Poemas de inverno

Xa non bebe a corza.
A auga xeou na fonte.
Xa non voa o gavián,
impóluto signo libre, no vento.
Xa a dozura do mel
callou na noite.
Xa os meus ollos secaron co frío.
Xa a coruxa se agacha
nos lugares máis íntimos do bosque,
e o alento dos bosques enmudece.
Os trisqueis poñen ollos á fiestra da noite,
e nos panos de luz
que a lúa deita na montaña,
escintilan estrelas de xeada
tan frías coma as túas mans.

Cando acontece a sombra, rascan na porta as ramas de romeu e ruda en escarcha, e asoma a alma das amanitas.
Ispome entón e luzco o brillo do acibeche, resina pura de noite pecha.
O arco de Orión tensándose na bóveda do peito.
Abrénse tódalas lagoas ó ceo, coma ollos , coma espellos de estrelas.
Levo dornas cheas, adéntrome cantando en ardoras.
Ondas de seda abanean a lúa en escuros agarimos de silencios.
Nos soutos, as sombras dos castiñeiros xúntanse todas e, coma un río, escorregan cara a algún lugar, no profundo da terra.

Dona do Outono

Foto: Selina

Entras vestida de cortizas
en lúa cara adentro,
caracola
de ruda e sabedoría coroada,
a beber rubies e saivas
e corolas que secas
e estañas.

Xa non percuras camiños,
e acaricias sen tocala
a vida enteira,
pechando o ciclo,
Dona da Pousada

Esa flor

bucle de terra, lentura,

bébeda rosa ou escarchada,

paxaro ferido,

ficou abandoada

na súa descoñecida fermosura