Dona do Outono

Foto: Selina

Entras vestida de cortizas
en lúa cara adentro,
caracola
de ruda e sabedoría coroada,
a beber rubies e saivas
e corolas que secas
e estañas.

Xa non percuras camiños,
e acaricias sen tocala
a vida enteira,
pechando o ciclo,
Dona da Pousada

Á Morte de Suso Jares

. "... meu amor con sangue
nos beizos,
meu amor con sangue
nas mans.
Meu amor o lume da terra
meu amor o lume ..."

Los Girasoles Ciegos

Localización, foto: Selina

O domingo pasado fun ó cine, tiña auténtica curiosidade por ver Los Girasoles Ciegos, película rodada nunha cidade que adoro e cun tema que levo tatuado na alma.
Sabía que Alberto Méndez sitúa en Madrid o acontecer da narración. Supuxen que a Cuerda seríalle máis doado realizala en Ourense, debido a súa proximidade vital con esa cidade e significativamente máis económico. Pero realmente o que me interesaba dela era eso, quería ver Ourense con esa mirada.
Claveime na butaca e non puiden despegar os ollos da pantalla ata que húmidos, pola secuencia climax da violación e posterior suicidio, tiven que rebuscar a tentas no bolso para coller un Kleenex, ou ata que sentín o noxo no estómago na secuencia final da confesión.
Non puiden evitar chamar a Feliciano (meu amigo da alma, dos contos, das pelis...de tanto na vida) e comentar con el.
A verdade e que sempre me pasou, cando vexo un espectáculo e me chega, quedo transida e os matices da crítica non afloran a miña mente ata pasados uns días.
Efectivamente, como dicia Feliciano a interpretación de Javier Cámara está moi plana, poucas veces chega ó público, pero cando chega de verdade, desaparece nesa fin tráxica e anunciada. O seminarista é crible, moi crible nese personaxe psicopatón e frío que interpreta Raúl Arévalo, moi situado na misoxinia eclesiástica, moi naqueles tempos, pero non lle encaixa a sobreactuación do "paseillo a lo torero" pola costa de San Martiño, sobreactúa. Efectivamente Feliciano leva razón.
A verdade e que algo me chirriaba na historia do segundo relato de Alvaro Méndez, a máis lograda no libro e máis feble da película, a pesares do terrible. O poeta, interpretado polo fillo de Manolo Rivas, cunha interpretación desencaixada e incrible, fai que a forza da historia palideza e quede esvaída no conxunto.
Ela, Maribel Verdú, é a poderosa é a súa construcción do personaxe excepcional, a interpretación, contida e chea de matices glorifica o filme. O neno, marabilloso.
A película funciona, a historia é moi potente.

Así te amortalla, nai, Deusa,
a éfemera envexa de Apolo,
o dono das palabras,
para mellor traficarte.

E nomea bruxas ,ás que
quentan os crisoles
nos que se fragua a xeoda única
do teu corazón de cristal

Fotografía de Manuel Vilariño

Irmán escuro que me aterras
¿qué sangue percorre as túas veas infalmadas de odio e vinganza?
¿que pedras percuten nesa túa bóveda valeira?
Temo ese teu medo que te brilla nos ollos,
como gume luído en insomnios
como vermes famentos de morte.

Excavo na Terra e enterro
eses detritus de alma enferma,
cada día, para facer o ar respirable,
para transmutar en fértil abono vital
a túa morte apodrecida,
sepultada nunha morea de escombros
que nen siquera te pertencen.

Nada tés de teu, nada.
Pobre irmán escuro que me acedas
o pouco mel que da esta vida

Esa flor

bucle de terra, lentura,

bébeda rosa ou escarchada,

paxaro ferido,

ficou abandoada

na súa descoñecida fermosura