Ya que el tiempo se nos da a beber, su inmensidad oceánica se recoge y se da a beber en un vaso minúsculo; instantes que no pasan, instantes que se van, vislumbres, entrevisiones, pensamientos inasibles, y otro aire y aún otro modo de respiración. Y el cáliz del tiempo inexorablemente ofrece el presente. Siempre es ahora. Y si no es ahora, no es nunca, es otra vez sin el tiempo, la muerte que no es un más allá del tiempo.
M. Zambrano El Hombre y lo Divino Prólogo a la segunda edición F. de C. E.
Sólo lo que hagas y digas eres, incierto lo que piensas, invisible lo que sientes dentro de tí. ¿Qué significa dentro de tí? Nada eres si, como dicen, no eres intersubjetivamnente comprobado (al menos comprobable). Juan de la Cruz no es más que unos poemas de Emily Dickinson, Edgar Allan Poe, sólo palabras. ¿Qué significa intersubjetivamente? ¿Cúantos sujetos hacen falta? ¿Cuántos que digan a la vez: Juan de la Cruz, Emily Dickinson, Edgar Allan Poe son cimas de la vida humana, cimas de la miseria humana en este hermoso mundo?
Olvido García Valdés en Las Ínsulas Extrañas Antología de poesía en lengua española (1950-2000)
Xa tiña lido varias entrevistas a Roberto Saviano, entre todas elas impresionoume especialmente un vídeo que publicou El País Digital Baixo o título “Un día en la no vida de Roberto Saviano”. Nel documentánse 24 horas da vida do autor de Gomorra. A soedade, a morte en vida, o desencanto da amizade: A solidariedade é só unha palabra… Un home xoven, culto e moi atractivo, enterrado en vida por sacar á luz con nomes e apelidos toda a estructura dun clan delictivo que opera en todo o mundo e que el viviu dende pequeño en Nápoles, a súa cidade. Custa pouco imaxinalo percorrendo en vespa os lugares dos crimes, sintonizando a emisora da policía para seguir as tramas criminais, velo obsesionado,casefascinado polo carisma, polo valor literario dos personaxes. El mesmo o recoñece: Quixen deixarme derrotar polo carisma desa xente para poder contalo.
A personalidade e a vida que leva este autor, ameazado de morte dende o 2006, é a verdadeira película, o que máis me sorprende. Mafias, Camorras… corrupción é algo sabido, intuído.
Por iso fun a ver Gomorra o film dirixido por Mateo Garrone. Proxectouse o mércores pasado por iniciativa do cineclube. Non, nel non saen heroes, nen chicas, nen glamour algún que camufle a violencia. Son cinco cápitulos rodados en Scampia e Secondigliano, dous barrios de Nápoles, dous dos lugares máis perigosos do planeta, nos que non hai estado, nos que só impera o “Sistema” que é como os napolitanos chaman á Camorra, unha palabra elocuente, un mecanismo máis que unha estructura.
A guerra entre familias e o tráfico de drogas no que os nenos son reclutados para vixiar a chegada da policía, o xeito de introducirse e escalar postos no “Sistema”, comprenden os dous primeiros episodios. O funcionamento da industria textil de Tresigno, na que se fabrica en negro e con salarios de miseria, grande parte da moda italiana, constitúe o terceiro capítulo. Impresiona a cuarta historia sobre o negocio dos residuos tóxicos, industria que manexa o Sistema mercando chan para enterrar nel todo o lixo procedente do norte industrioso, un mecanismo que ocupa a fisura e o desentedemento manifesto dos governos que. mirando para outro lado, fan a vista gorda ante un problema que resolven, para o seu beneficio, estas ratas. Dous adolescentes louquiños do barrio de Saviano: Casal del Príncipe, son os protas do quinto episodio no que imaxinan películas de poder e luxo, crendo ser invencibles, desafían o sistema roubando armas, o seu fin é imaxinable.
Sen música que suliñe ou recree a acción, a banda sonora é un conglomerado de ruídos de barrio, voces e sons de tele 5. Crudeza, mirada neorrealista, actores sacados dun grupo de teatro de barrio, personaxes vivindo ó límite, conforman un film no que a pobreza, a ignorancia, o paro e moita humanidade tamén, fan que as víctimas se confundan con verdugos, no que, como pasa case sempre nas pelis, acabes non sabendo moi ben quen son os bos e quen os malos.
Barrio de Scampia. O maior mercado de droga a ceo abertono mundo
Onte presentouse en Ourense o nº 1 do que pretende ser unha publicación con continuidade: XÉNERO HUMANO, caderno de igualdade. Digno esforzo da equipa da Concellaría da Igualdade. Nel recóllese e, polo tanto visibilízase a testemuña de moitas mulleres ourensás, coa pretensión de chegar a ser unha ferramenta de papel para construír cidade e cidadanía. O acto de presentación enmárcase no programa que o Concello da cidade deseñou para celebrar a conmemoración do 8 de marzo, Día Internacional da Muller. Tanto na publicación coma nos actos da semana noto unha ausencia, a ausencia dunha prestixiosa muller ourensá: Dona Olga Gallego Domínguez. É esta ausencia a que me obriga a citala dende este pequeno lugar, a paliar este olvido. Dona Olga naceu en Ourense no ano 1928, estudou filosofía e letras na Universidade de Santiago, e dende entón pasaron polas súas máns arquivos e arquivos que, xunto a súa personalidade fortemente vencelleda á recuperación da cultura galeguista da posguerra, fixeron posible o seu ecomiable traballo de documentalista refectido nunha chea de publicacións. Catalogou os fondos da Fundación Penzol de Vigo xunto con Francisco Fernández del Riego, sucede a Xesús Ferro Couselo na dirección do Arquivo Histórico Provincial de Ourense, ingresou no ano 1986, como correspondente na Real Academia de Historia e é a primeira muller que ingresa como numeraria na Real Academia da Lingua á proposta, entre outros, de Manuel Chamoso Lamas. Aínda que as feministas ourensás se esquezan dela, xa ten no seu poder o lazo da Orde de Alfonso X , concedido e 1969, a Medalla de prata de Galicia en 2000 e a Medalla Castelao no 2006. En Ourense é tamén recoñecida no 2008 e concédeselle o Premio Trasalba, pois é padroeira da fundación Otero Pedrayo. A súa discreción máxima (gosta de traballar en silencio, sen que a alboroten), xunto coa súa independencia, case logran facela invisible.
Por iso, hoxe quero recoñela, celebrala, facela visible. Dona Olga Gallego Domínguez é un exemplo para as nosas nenas, para todas as mulleres da nosa cidade. Por ela levanto a miña humilde copa e brindo, e digo, como soe dicirse: "De hoxe nun ano, Dona Olga". A ver se vivimos para velo.
¡Qué poco es un solo día, hermanas, qué poco, para que el mundo acumule flores frente a nuestras casas! de la cuna donde nacimos hasta la tumba donde dormiremos —toda la atropellada ruta de nuestras vidas-— deberían pavimentar de flores para celebrarnos (que no nos hagan como a la Princesa Diana que no vio, ni oyó las floridas avenidas postradas de pena de Londres)
Nosotras queremos ver y oler las flores. Queremos flores de los que no se alegraron cuando nacimos hembras en vez de machos,
Queremos flores de los que nos cortaron el clítoris Y de los que nos vendaron los pies Queremos flores de quienes no nos mandaron al colegio para que cuidáramos a los hermanos y ayudáramos en la cocina Flores del que se metió en la cama de noche y nos tapó la boca para violarnos mientras nuestra madre dormía
Queremos flores del que nos pagó menos por el trabajo más pesado Y del que nos corrió cuando se dio cuenta que estábamos embarazadas
Queremos flores del que nos condenó a muerte forzándonos a parir a riesgo de nuestras vidas.
Queremos flores del que se protege del mal pensamiento obligándonos al velo y a cubrirnos el cuerpo Del que nos prohíbe salir a la calle sin un hombre que nos escolte
Queremos flores de los que nos quemaron por brujas Y nos encerraron por locas Flores del que nos pega, del que se emborracha Del que se bebe irredento el pago de la comida del mes
Queremos flores de las que intrigan y levantan falsos testimonios Flores de las que se ensañan contra sus hijas, sus madres y sus nueras Y albergan ponzoña en su corazón para las de su mismo género. Tantas flores serían necesarias para secar los húmedos pantanos donde el agua de nuestros ojos se hace lodo; arenas movedizas tragándonos y escupiéndonos, de las que tenaces, una a una, tendremos que surgir. Amanece con pelo largo el día curvo de las mujeres.
Queremos flores hoy. Cuánto nos corresponde, del jardín del que nos expulsaron!
Uno siente tanta fatiga después de las pasadas elecciones que el aborrecimiento le pide cambiar de tema, ya que no podemos cambiar de país. Disculpen esta cita de un dublinés.
Con poderes de Dios -centauro omnipotente- me sacaste de la costilla curva de mi mundo lanzándome a buscar tu prometida tierra, la primera estación del paraíso. … Pero, después, sólo estuvieron en vos las cacerías, los leones, el elogio a la soledad y el hosco despertar. Para mí solamente los regresos de prisa el descargue repentino de ternura y luego, una y otra vez la huida tijereteando mi sueño, llenando de lágrimas la copa de miel tenazmente ofrecida .
Gioconda Belli Eva advirte sobre las manzanas en "Truenos y arco Iris"
El amor de mi hombre no querrá rotularme y etiquetarme me dará aire, espacio, alimento para crecer y ser mejor como una Revolución que hace cada día el comienzo de una nueva Victoria
Gioconda Belli Reglas de juego para los hombres que quieran amar a las mujeres En "La costilla de Eva"
Traxe de noite con laranxas A miña sinceira noraboa a Rosa González e a Cachito Álvarez polo comisariado da mostra COCIÑARTE que estes días pode verse na Casa da Xuventude.
O escaparate de moda comestible a cargo do colectivo La Bombilla Encendida de Madrid é unha explosión de creatividade dende o espacio que habitamos, dende o deliciosamente efémero que supón o traballo feminino. Logo está a exposición das 19 artistas que mostraron a súa obra en Ourense no último ano. Gustárome especialmente Yolanda Herranz, Marta Villoslada e Tamara Feijoo. Pero tamén os bonecos de ganchillo de Pilón Tabarés, ou o traxe confeccioado con plumas de Concha Outeiriño.
Traxe de noiva de arroz e palomitas Mentras disfrutaba da exposición Cachito xustificaba esta decisión polo ínfimo porcentaxe de arte de mulleres nas galerías da cidade: soamente un 20%.
A linguaxe do íntimo, a creación dende o lugar que nos invisibiliza, a reivindicación da singularidade da ollada feminina é a voz da poeta Eva Moreira presente en paneis e paredes, provocando con frescura: O meu gato, o meu clítore, a miña caracola: Eu