Deusas

.

O 13 sábado en Compostela

Marchantas ourensás á súa chegada a Compostela, foto: Selina

Érase uhna vez dúas bonecas ourensás que chegaron a Compostela o sábado 13 de Marzo, moi contentiñas, cos seus vestidiños tan lindos, feitos con tanto amor por mulleres tan creativas que puxeron neles toda a esperanza nun mundo mellor, máis xusto e igualitario.

Confección dos vestidos das Marchantas, Praza Maior de Ourense, 8 de marzo, foto Pilar Gato

Alí, na estación encontráronse con outras que viñan de toda Galicia. Unha marisqueira e unha conserveira de Vigo.

As Marchantas de Vigo, foto: Selina

Outra que viña de Pontevedra, directamente da Praza da Verdura, chea de sentimentos e emocións; con botas e un paraugas molladiño de desexos e valores positivos.

Marchanta de Pontevedra, foto: Selina

E mesmo estaba a da Coruña coa historia do feminismo tatuada na pel

Marchanta da Coruña, foto: Selina

A ferrolá era moreniña.
- Seguro, seguro que é caboverdiana- cotilleaban as de Ourense.

Marchanta ferrolá


Outra traía sementes no corazón e herbas menciñais na faltriqueira. Era a máis terrenal, a que simbolizaba coma ningunha as mulleres do mundo.

Marchanta pola soberanía alimentaria, foto: Selina

foto: Selina

- Seremos nós as escollidas para viaxar ó 17 de outbro ó Congo?- pensaban as lindas.
-Xa se verá, de momento haberá que chegar ata a Praza de Cervantes donde seremos presentadas, merendaremos e participaremos da festa da Marcha Mundial das Mulleres que hoxe lanzan a súa III Acción Internacional.

Actuación de Churra e Meri-na, supervedettes

Que ben o pasaron, sen príncipe, sen zapatiños de cristal e sen perdices (eran veganas)

8 de marzo

Para todas, com amor

Xornadas Feministas Estatais, Granada 30 anos despois

Fun a Granada, si. Eran 130 actividades: identidade, xénero, aborto, prostitución, coidado, crise, arte, os nosos corpos e vidas, e 3000 mulleres de todo o Estado. Un novo pulo para o meu feminismo, para o meu compromiso. E alí nos nutrimos, debatimos, bailamos, rimos e saímos ás rúas: "Alerta que camiña a loita feminista polas rúas granaínas". Recoñocéndonos aínda que nunca nos tivéramos visto. Identificándo en discursos teóricos e en investigacións moitas reflexións sobor das experiencias que nos conforman, corroborando en outras voces análises feitos no camiño, un camiño que xa non ten volta atrás.

Encontro Muller e Guerra, en Ourense

Hai xa uns anos que asisto a estas increíbles reunións dun grupo de aproximadamente cincuenta mulleres do noroeste peninsular. Pronto celebraremos a 50ª . Xuntámonos mulleres independientes, colectivos comprometidos co debate feminista como Flora Tristán de León, Hipatía de Burgos, Foro Feminista de Valladolid, Mulleres feministas de Salamanca e Asturias, e colectivos asistenciais á víctimas de violación e malos tratos como ADABAS. Cada tres meses e nunha cidade diferente tratamos un tema que queda fixado na reunión anterior, co compromiso por parte da cidade de acollida de presentar a introducción ó debate. Desta vez tocounos a Ourense e foi a Asociación de Mulleres Separadas e Divorciaciadas a encargada de recibir. Veu María Xosé Queizán a presentar o tema Muller e Guerra. Dada a imposibilidade de encontrar un lugar na cidade para aloxar a un grupo tan numeroso, tívose que optar por o Centro Equal en Vilarchao. Queizán extendeuse un pouco demáis e o que ía ser unha presentación resultou sendo unha ponencia, na que despois de dar un repaso pola Historia e recordarnos a importancia da muller como botín e da violación autorizada, considerou a guerra e o sexo como paradigma da relación sexo/poder no que o pacifismo femenino é unha lacra educacional que considera a violencia institucionalizada coma un fenómeno normal. O pensamento forte centrouno na tese de que é o pensamento dicotómico o conductor da guerra, sendo ésta a súa consecuencia máis dramática. Bos/malos é o par no que o converter ó inimigo en malo é o que xustifica a súa eliminación e a maior cohartada da barbarie. Para ela a xénese de toda dicotomía é o principio home/muler , principio de non igualdade, de aí que toda dicotomía sexa sexuada. De tódas as intervencións posteriores destaco dúas. A dunha muller excepcional Olga Castrillo que nos instou a desmitificar a guerra coma industria creadora de traballo, propor ó individuo fronte a toda dicotomía e eliminar os signos externos que nos clasifican e nos debilitan, constatando que o capital e a relixión son os principaís obstáculos. Pola súa parte Charo Cortés Tovar, cátedra de filoloxía en Salamanca, centrouse en propostas de tipo educacional, traballando os contidos curriculares de xénero e paz, prácticamente esquencidos na praxe educativa ou relegados ás efemérides. Outras propostas foron na liña da obxección fiscal ou de buscar alianzas con todas as mulleres comprometidas na consecución da paz. Despois do descanso e o refrixerio afroitado, votáronse os temas propostos para o posterior debate que será sobre soberanía alimentaria, a finais de setembro en Salamanca. Quedounos a mañá do domingo para o lecer e a fratenidade, polas termas que elas tanto aprecian. Ata pronto irmás!

Viacrucis da Marcha Mundial das Mulleres

Fóronse colocando as siluetas na Delegación de Cultura, na Policía Nacional, na Delegación de Asuntos Sociais, no Pazo de Xustiza, Delegación de Educación, Colexio Médico Delgación de Sanidade, Planificación Familiar, Subdelegación do Goberno, Banco de Santander, Pazo Episcopal, Concello e Caterdral, rematando no Grándola, como é habitual.
Unhas veces a ritmo fúnebre, outras a ritmo de festa, fómonos facendo paso polas rúas da cidade nunha tarde de mitin de Rajoi no Pavillón dos Deportes, de concerto da Banda Municipal no Paseo, de Jazz na rúa, con xente nova que se nos ía unindo, con algún incidente a cargo da beatería que ronda a Catedral.
Esgotadas ao final, pero imparables.

Se queres facer o amor, non fagas a guerra

Wangari Maathai, ecoloxista keniata

Unha brisiña de esperanza nesta noticia (clic) que escoitei onte no telediario. Bravo polas mulleres keniatas!
É un exemplo do que se pode facer para dar un paso adiante cara a evolución da conciencia humana.
Todo o meu amor para este xesto de valentía.

Iniciativa Feminista preséntase ó Parlamento Europeo

Infórmate (clic)

María Auxiliadora Álvarez

Tamara Feijoo en Cociñarte

11

 conozco

        el tiempo de cocción de las legumbres

        las verrugas de las ratas

        la importancia de ser la hembra

        lo tácito de la procreación

me detengo

        en el genital y el alimento

               cada día

        y recibo de ellos una vida

                       y una muerte

                               renovables

y voy desarrollando

               un acercamiento

                               de maxilar de culebra

y voy desarrollando

               un sabor sicópata

                               en la lengua

mientras juego con la basura

y los excrementos

               de mi hija

a ella le enseño

               la propiedad afectiva

               de los dementes

y los mamíferos diarios muertos en la cocina

MARÍA AUXILIADORA ÁLVAREZ
Venezuela 1956

C U E R P O
(fragmentos)

Dona Olga Gallego Domínguez

Foto: Miguel Villar

Onte presentouse en Ourense o nº 1 do que pretende ser unha publicación con continuidade: XÉNERO HUMANO, caderno de igualdade. Digno esforzo da equipa da Concellaría da Igualdade. Nel recóllese e, polo tanto visibilízase a testemuña de moitas mulleres ourensás, coa pretensión de chegar a ser unha ferramenta de papel para construír cidade e cidadanía.
O acto de presentación enmárcase no programa que o Concello da cidade deseñou para celebrar a conmemoración do 8 de marzo, Día Internacional da Muller.
Tanto na publicación coma nos actos da semana noto unha ausencia, a ausencia dunha prestixiosa muller ourensá: Dona Olga Gallego Domínguez.
É esta ausencia a que me obriga a citala dende este pequeno lugar, a paliar este olvido.
Dona Olga naceu en Ourense no ano 1928, estudou filosofía e letras na Universidade de Santiago, e dende entón pasaron polas súas máns arquivos e arquivos que, xunto a súa personalidade fortemente vencelleda á recuperación da cultura galeguista da posguerra, fixeron posible o seu ecomiable traballo de documentalista refectido nunha chea de publicacións. Catalogou os fondos da Fundación Penzol de Vigo xunto con Francisco Fernández del Riego, sucede a Xesús Ferro Couselo na dirección do Arquivo Histórico Provincial de Ourense, ingresou no ano 1986, como correspondente na Real Academia de Historia e é a primeira muller que ingresa como numeraria na Real Academia da Lingua á proposta, entre outros, de Manuel Chamoso Lamas.
Aínda que as feministas ourensás se esquezan dela, xa ten no seu poder o lazo da Orde de Alfonso X , concedido e 1969, a Medalla de prata de Galicia en 2000 e a Medalla Castelao no 2006. En Ourense é tamén recoñecida no 2008 e concédeselle o Premio Trasalba, pois é padroeira da fundación Otero Pedrayo.
A súa discreción máxima (gosta de traballar en silencio, sen que a alboroten), xunto coa súa independencia, case logran facela invisible.

Por iso, hoxe quero recoñela, celebrala, facela visible. Dona Olga Gallego Domínguez é un exemplo para as nosas nenas, para todas as mulleres da nosa cidade. Por ela levanto a miña humilde copa e brindo, e digo, como soe dicirse: "De hoxe nun ano, Dona Olga". A ver se vivimos para velo.

Amanece con pelo largo el día curvo de las mujeres

Foto Selina

¡Qué poco es un solo día, hermanas,
qué poco, para que el mundo acumule flores frente a nuestras casas!
de la cuna donde nacimos hasta la tumba donde dormiremos
—toda la atropellada ruta de nuestras vidas-—
deberían pavimentar de flores para celebrarnos
(que no nos hagan como a la Princesa Diana que no vio, ni oyó
las floridas avenidas postradas de pena de Londres)

Nosotras queremos ver y oler las flores.
Queremos flores de los que no se alegraron cuando nacimos hembras
en vez de machos,

Queremos flores de los que nos cortaron el clítoris
Y de los que nos vendaron los pies
Queremos flores de quienes no nos mandaron al colegio para que
cuidáramos a los hermanos y ayudáramos en la cocina
Flores del que se metió en la cama de noche y nos tapó la boca para
violarnos mientras nuestra madre dormía

Queremos flores del que nos pagó menos por el trabajo más pesado
Y del que nos corrió cuando se dio cuenta que estábamos
embarazadas

Queremos flores del que nos condenó a muerte forzándonos a parir
a riesgo de nuestras vidas.

Queremos flores del que se protege del mal pensamiento
obligándonos al velo y a cubrirnos el cuerpo
Del que nos prohíbe salir a la calle sin un hombre que nos escolte

Queremos flores de los que nos quemaron por brujas
Y nos encerraron por locas
Flores del que nos pega, del que se emborracha
Del que se bebe irredento el pago de la comida del mes

Queremos flores de las que intrigan y levantan falsos testimonios
Flores de las que se ensañan contra sus hijas, sus madres y sus nueras
Y albergan ponzoña en su corazón para las de su mismo género.

Tantas flores serían necesarias para secar los húmedos pantanos
donde el agua de nuestros ojos se hace lodo;
arenas movedizas tragándonos y escupiéndonos,
de las que tenaces, una a una, tendremos que surgir.
Amanece con pelo largo el día curvo de las mujeres.

Queremos flores hoy. Cuánto nos corresponde,
del jardín del que nos expulsaron!

Poema de Gioconda Belli, poeta nicaragüense

8 de marzo 2009

Con poderes de Dios
-centauro omnipotente-
me sacaste de la costilla curva de mi mundo
lanzándome a buscar tu prometida tierra,
la primera estación del paraíso.
…
Pero, después,
sólo estuvieron en vos
las cacerías, los leones,
el elogio a la soledad
y el hosco despertar.
Para mí solamente los regresos de prisa
el descargue repentino de ternura
y luego,
una y otra vez la huida
tijereteando mi sueño,
llenando de lágrimas la copa de miel
tenazmente ofrecida .

Gioconda Belli
Eva advirte sobre las manzanas
en "Truenos y arco Iris"



El amor de mi hombre
no querrá rotularme y etiquetarme
me dará aire, espacio,
alimento para crecer y ser mejor
como una Revolución
que hace cada día
el comienzo de una nueva Victoria

Gioconda Belli
Reglas de juego para los hombres que quieran amar a las mujeres
En "La costilla de Eva"

Cociñarte

Traxe de noite con laranxas
A miña sinceira noraboa a Rosa González e a Cachito Álvarez polo comisariado da mostra COCIÑARTE que estes días pode verse na Casa da Xuventude.

O escaparate de moda comestible a cargo do colectivo La Bombilla Encendida de Madrid é unha explosión de creatividade dende o espacio que habitamos, dende o deliciosamente efémero que supón o traballo feminino. Logo está a exposición das 19 artistas que mostraron a súa obra en Ourense no último ano. Gustárome especialmente Yolanda Herranz, Marta Villoslada e Tamara Feijoo. Pero tamén os bonecos de ganchillo de Pilón Tabarés, ou o traxe confeccioado con plumas de Concha Outeiriño.

Traxe de noiva de arroz e palomitas
Mentras disfrutaba da exposición Cachito xustificaba esta decisión polo ínfimo porcentaxe de arte de mulleres nas galerías da cidade: soamente un 20%.

A linguaxe do íntimo, a creación dende o lugar que nos invisibiliza, a reivindicación da singularidade da ollada feminina é a voz da poeta Eva Moreira presente en paneis e paredes, provocando con frescura: O meu gato, o meu clítore, a miña caracola: Eu

Escultura de Yolanda Herranz