Malas Tierras

Hai un canal na dixital terrestre: TCM ó que recurro para alimentar este vicio meu polo cine. Resulta moi agradable tumbarse no sofá a típica tarde de domingo de climatoloxía enrabechada e ver boas pelis, envolta na mantiña rosa que me botaron os reis, sen publicidade, sen ninguén que moleste.
Foi así como o outro día vin Malas Tierras, unha película realizada en 1973 por Terence Malick e interpretada por un Martin Sheen moi xoven, con moito parecido a Jeams Deen e pola pelirroxa Sisy Spacek.
Malas Tierras é unha desas películas clásicas do cine americano que eu chamo “especial”. Malick coma Saylles é un deses directores que tenta afastarse da corrente do gusto maioritario do público da súa época, fuxindo de convencionalismos e mantendo unha distancia sobre o narrado que en ningún momento rompe a empatía polos personaxes que describe. Neste caso, Malick consígueo a base de longos planos que inducen á racionalidade nun argumento que aposta pola naturalidade na conquista dun paraiso perdido.
Unha road movie na que o destino dos personaxes vaise trazando nas consecuencias dos seus “inocentes” crimes, na que os espazos de liberdade se viven na beleza, non recreada, dunha natureza allea ó acontecer, na que a soedade da parella, polas inmensas chairas de Dakota augura o final tráxico e esperado. Porque o paradiso xa está perdido e todo intento de recuperalo é unha loita imposible.

Auga

Vés a modo e transparente,

nunha ledicia de música e risas,

atravesándome, espertándome desta estiaxe.

Como presentida, amiga, vés

xogando cos espellos do placer,

natureza e vida.

E bebo.

E o meu ser de auga asoma entre cortinas de chuvia,

para ofrecerse ós teus ollos chispeantes de sol.

Vés polo cauce antergo que xunguía os nosos leitos.

Como predestinada, amiga,

con tenrura inmensa chegas

e me mollas a boca

para que lle nazan flores sen tempo.

Vés estendéndote toda por min,

e moi suavemente me atravesas,

enchéndome de rosas frescas,

e de algas,

e de peixes saltadores.

Vés adentrándote,

con ese teus dedos de gotas que sinto só no momento de deixalos correr.

Adeus Guantánamo

Obama

Foto: Chistopher Anderson, Magnun Photos

Conmóveme esta foto. Ese brillo nos ollos, o sorriso, a fraxilidade e a forza conxugándose en subxuntivo (o tempo do desexo). É unha imaxe de esperanza.

Argelino servidor de dos amos

Onte, no teatro Principal tivemos a oportunidade de ver “Argelino, servidor de dos amos” de man da compañía de teatro Animalario. Entradas a moi bo prezo para un espectáculo estupendo.
Inspirada en Arlecchino, servidor de dous amos, de Carlo Goldoni (do que se conmemora o terceiro aniversario do seu nacemento), e con todos os recursos da Comedia dell’Arte, pon en escena unha sátira que opina, dun xeito transgresor e provocativo, sobre a emigración, a familia burguesa, o matrimonio, os malos tratos, as relacións de poder… e non deixa indiferente. Hoxe, como no século XVIII, a sociedade segue a estar rexida pola desigualdade en función do xénero ou da camada social de pertenencia
Argelino, que ben podería ser un emigrante dos que aparecen nos xornais calquer día, é interpretado por Javier Gutierrez a fume de carozo e cunha chispa especial que por veces conxela a risa e outras faina estourar de humor negro. O momento no que intenta pegar unha carta con miga de pan que se traga da fame que ten, ou no que se come a sí mesmo son gags rotundos.
Dirixido por Andrés Lima sobre unha versión de Alberto San Juan, o espectáculo, mostra a través dos seus oito actos, un ritmo trepidante nun espacio escénico no que as portas, dun falso exterior, ábrense e péchanse sen parar, para que os actores e actrices, coma se dun coro se tratara, mostren a impecable calidade das súas interpretacións.
Sei que estiveron no Festival de Teatro de Ribadavia con Últimas palabras de Copito de Nieve, pero é a primeira vez que os vexo en directo. Hai un par de anos ou tres (!¡) unha amiga deleitoume polo cumple cun dvd coa gravación de Alejandro y Ana, foi cando os coñecín. ¡Que volten!

The Cask of Amontillado - The Alan Parsons Project (Updated)

No 200 aniversario do nacemento de Edgar Allan Poe

Os arrecendos da vida

O río Miño en Tuy (foto Selina)

Hoy me hacen feliz las sábanas de la vida.

Enjuagué las sábanas de la cama.

Tendí las de la cama y las contemplé

dar palmadas y alzarse como gaviotas.

Cuando estuvieron secas las descolgué

escondí mi cabeza entre ellas.

Todo el oxígeno del mundo estaba en ellas.

Todos los pies de bebés del mundo,

Todas las ingles de los ángeles del mundo,

todos los besos matinales estaban en ellas.

Todos los juegos a la pata coja en las aceras,

Todos los ponis de trapo estaban en ellas.

De modo que esto es la felicidad,ese jornalero.

Anne Sexton. De "Cartas para el Dr. Y."

El Asesino y otros poemas. Ed. Icaria

Manos de jardinera

Dalias do meu xardín (foto Selina)

Te avergüenzas de ellas

y ellas mismas no saben esconderse,

como esa muchacha en el baile

procura no ser vista y evitar

con ello, y evitarse un desengaño.

Prímulas y petunias, primaveras,

verbenas y jazmines,

y sobre todo rosas, toda clase

de rosas, de seda y de cendales,

perfumadas y graves, se cobraron

en ellas su tributo: ya no son

manos de señorita. Y cuando al fin nos dejes

y vayas a reunirte con las raíces,

te reconocerán en esa poca

tierra que te quedaba entre las uñas

y que en tanta paciencia se lavaban,

volviéndote más tímida y misántropa.

Qué fiesta van a hacerte coronando

tu frente con guirnaldas,

ciñendo tu cintura con las mejores galas

y en los labios besándote con menta.

Como estaré a tu lado,

diles cuánto te amaba

y que me dejen ver el jardín de la sombra

como miraba en vida el otro,

que estropeó tus manos.

Peonias da miña horta (foto Selina)

Teño este poema de Andrés Trapiello nun recorte de prensa, góstame moitísimo. Así non se perderá.

Ǿ Realidade

Imaxe fractal

Sen pretender meterme nas tortuosas andanzas da verdade e a realidade, hoxe deuseme por matinar nesa actitude tan humana de negar a realidade.
Certo que a verdade non sempre é a realidade, se non o consenso que se fai dela, non importa que algo sexa certo ou non, o importante é que coincida cos ideais do poder, da cultura, do futuro…
Dicimos “non, iso non é “ e temos todo o dereito se iso nos proporciona goce. Non nos idenficamos cunha determinada realidade e é esa actitude constitúe a nosa propria verdade, a pesar das consecuencias.
Non podo evitar, aínda que non sexa este o momento máis oportuno, facer referencia a algo que sempre me sorprendeu e que recurrentemente volve ó meu pensamento en forma de pregunta sen resposta: ¿Sabían os xudeus, xitanos e outras víctimas do nazismo que viaxaban nos trens da morte, o destino que os agardaba? ¿Sospeitaríanno? ¿Negaríanse a a aceptar esa realidade?
E recurrentemente volto a pensar que sí que o sospeitarían, pero non quixeron aceptalo e volto a Freud: ¿O principio do pracer sublimando a realidade?

Universo Blade runner

He visto Rayos-C brillar en la oscuridad cerca de la Puerta de Tannhäuser. Todos esos momentos se perderán en el tiempo como lágrimas en la lluvia. Es hora de morir."
Deckard ( Blade runner)

Chegoume hoxe un mail vía Montse (Naranjas de la China) no que se fala dos “Genpets”, mascotas xeneticamente modificadas fabricadas pola empresa BioGénica. Véndense envoltas en plástico en estado de hibernación alimentadas por nutrintes e drogas que a propia empresa fabrica. Polo visto as drogas modifican a personalidade da mascota.
Son bebés mamíferos,vivos, sensibles ó trato e emocionais, cunha duración vital de un ou tres anos creadas con ADN e proteínas de diferentes especies. Non falan pero emiten sons.
Non sei que dicir, estou perplexa.

http://www.genpets.com/index.php

Amigas

licor de ruda (foto Selina)

Xuntas, no frío bebemos o mencía máis doce
e rimos e nos encendemos todas,
na paixón do verbo lúcido,
no espazo eterno,
no tempo maduro.

Sen velos,
sen trampas.

Xuntas, xa tarde bebemos o licor da amizade
feito de amor e ironía:

Este de ruda contra envexa,
este de café contra o tedio,
este de laranxa contra a tristeza.

A fideua estaba perfecta,
a textura do arroz con leite era a tal.

E nos abrazamos no adeus.
E nos miramos ós ollos.

Nos recoñecemos

Xuntas, como illas,
nas que o tempo traza sucos de vida.

glicinia no curro de Temi (foto Selina)

Manifestación en Ourense contra os ataques a Gaza

Manifestación en Ourense contra os ataques a Gaza. 18'30 horas. A comunidade islámica da cidade toma o protagonismo e decide o percorrido e as consignas: "Israel asesino, mata niños palestinos" "Israel, satanás, dejalos en paz". Non me sinto ben, non. Os nenos son escudos, satanás soáme a fundamentalismo, pero me quedo. Moito sangue derramado, si, en África tamén, coa violencia sexista tamén. Quédome e cóllome do brazo das amigas. Saúdo a Pilar Gato, a Merchita Pazos, a Carmiña Sueiro... está moita xente de esquerdas. Un cento apenas percorremos a rúa do paseo ata a Praza Maior ante a mirada dos comerciantes en rebaixas e as familias que pasean. Asáltame a dúbida e me sinto cun pé fóra e outro dentro ata o final.

Gervasio Sánchez

Gervasio Sánchez é un fotoperiodista comprometido. Xunto con diversas organizacións non guvernamentais promove o proxecto VIDAS MINADAS. En maio do pasado ano obtivo o premio Ortega y Gasset de fotografía, noticia omitida polos medios de comunicación

O premio producese poucos días despois da celebración, do Día Internacional da Acción contra las Minas Antipersonas, proclamado pola Asemblea xeneral de Nacións Unidas, adicada a examinar os avances acadados na erradicación destes artefactos explosivos, que provocan 15.000 novas víctimas cada ano.

Parece ser que esta condea ó ostracismo informativo foi o seu valente discurso fronte a importantes personalidades do mundo da política e os medios:

Estimados miembros del jurado, señoras y señores:
Es para mí un gran honor recibir el Premio Ortega y Gasset de Fotografía convocado por El País, diario donde publiqué mis fotos iniciáticas de América Latina en la década de los ochenta y mis mejores trabajos realizados en diferentes conflictos del mundo durante la década de los noventa, muy especialmente las fotografías que tomé durante el cerco de Sarajevo.
Es un gran honor porque varios de mis mejores amigos a los que respeto profesionalmente pertenecen a la plantilla de este diario. Queridos Ramón Lobo, Guillermo Altares, Miguel Ángel Villena, Jorge Marirrodriga, Francesc Relea, Miguel Gener, Alberto Ferreras, Gorka Lejarcegui, incluso tú querido Alfonso Armada, a los que he nombrado y a los que tengo en mi mente, a todos vosotros que me apoyasteis en los momentos más duros os dedico este premio de todo corazón.
Quiero dar las gracias a los responsables de Heraldo de Aragón, del Magazine de La Vanguardia y la Cadena Ser por respetar siempre mi trabajo como periodista y permitir que los protagonistas de mis historias, tantas veces seres humanos extraviados en los desaguaderos de la historia, tengan un espacio donde llorar y gritar.
No quiero olvidar a las organizaciones humanitarias Intermon Oxfam, Manos Unidas y Médicos Sin Fronteras, la compañía DKV SEGUROS y a mi editor Leopoldo Blume por apoyarme sin fisuras en los últimos doce años y permitir que el proyecto Vidas Minadas al que pertenece la fotografía premiada tenga vida propia y un largo recorrido que puede durar décadas.
Señoras y señores, aunque sólo tengo un hijo natural, Diego Sánchez, puedo decir que como Martín Luther King, el gran soñador afroamericano asesinado hace 40 años, también tengo otros cuatro hijos víctimas de las minas antipersonas: la mozambiqueña Sofia Elface Fumo, a la que ustedes han conocido junto a su hija Alia en la imagen premiada, que concentra todo el dolor de las víctimas, pero también la belleza de la vida y, sobre todo, la incansable lucha por la supervivencia y la dignidad de las víctimas, el camboyano Sokheurm Man, el bosnio Adis Smajic y la pequeña colombiana Mónica Paola Ojeda, que se quedó ciega tras ser víctima de una explosión a los ocho años.
Sí, son mis cuatro hijos adoptivos a los que he visto al borde de la muerte, he visto llorar, gritar de dolor, crecer, enamorarse, tener hijos, llegar a la universidad.
Les aseguro que no hay nada más bello en el mundo que ver a una víctima de la guerra perseguir la felicidad.
Es verdad que la guerra funde nuestras mentes y nos roba los sueños, como se dice en la película Cuentos de la luna pálida de Kenji Mizoguchi.
Es verdad que las armas que circulan por los campos de batalla suelen fabricarse en países desarrollados como el nuestro, que fue un gran exportador de minas en el pasado y que hoy dedica muy poco esfuerzo a la ayuda a las víctimas de la minas y al desminado.

Es verdad que todos los gobiernos españoles desde el inicio de la transición encabezados por los presidentes Adolfo Suarez, Leopoldo Calvo Sotelo, Felipe González, José María Aznar y José Luis Rodríguez Zapatero permitieron y permiten las ventas de armas españolas a países con conflictos internos o guerras abiertas.
Es verdad que en la anterior legislatura se ha duplicado la venta de armas españolas al mismo tiempo que el presidente incidía en su mensaje contra la guerra y que hoy fabriquemos cuatro tipos distintos de bombas de racimo cuyo comportamiento en el terreno es similar al de las minas antipersonas.
Es verdad que me siento escandalizado cada vez que me topo con armas españolas en los olvidados campos de batalla del tercer mundo y que me avergüenzo de mis representantes políticos.
Pero como Martin Luther King me quiero negar a creer que el banco de la justicia está en quiebra, y como él, yo también tengo un sueño: que, por fin, un presidente de un gobierno español tenga las agallas suficientes para poner fin al silencioso mercadeo de armas que convierte a nuestro país, nos guste o no, en un exportador de la muerte.
Muchas gracias
GERVASIO SÁNCHEZ

Bill Evans Trio - Midnight Mood

No sei como desapareceu o anterior vídeo que subín. Aquí Bill Evans está en trío con Marc Johnson ó baixo e Joe LaBarbera á batería

A chama

Asisitida pola miña alma antiga, pola miña alma primeira ó fin recobrada, e por tanto tempo perdida. Ela, a perdidiza, ó fin voltou por mín. E entón comprendín que ela fora a namorada. E eu pasara pola vida tan só de paso, lonxana de mín mesma. E dela viñan as palabras sen dono que todos bebían sen deixarme apenas nada a cambio. Eu era a voz desa antiga alma. E ela, a medida que consumaba o seu amor, alá, onde eu non podía vela; íame iniciando a través da dor do abandono. Por iso ninguén podía amarme mentras eu ía sabendo do amor. E eu mesma tampouco amaba. Só una noite ata a alba. E alí quedei agardando. Acordaba coa aurora, se é que durmira. E cría que xa había chegar, eu, ela, el... Saía o Sol e o día caía coma unha condena sobre mín. Non, non aínda

Zambrano, M.: Diotima de Mantinea, en Hacia un saber sobre el alma, Madrid, Ed. Alianza, 1989, p. 197

Contradición política

A xente de ben, as persoas solidarias, estamos alporizad@s ante o xenocidio en Palestina de víctimas “inocentes” (Esta precisión sobra. Que queren dicir? Que hai seres non inocentes que merecen a morte?). Esta cruel demostración de poder xa dura anos e facemos chamamentos de protesta e manifestámonos para condenala, tamén en Vigo.
Creo que xa é hora de preguntarse onde está moita desa xente solidaria cando as mulleres nos manifestamos ante os asasinatos de víctimas dunha violencia que dura séculos. Onde a condolencia con tantas criaturas atemorizadas e angustiadas polas ameazas, os golpes, o sangue, o crime na casa? Sen saír de aquí comprobamos o arrepío. Gaza está na casa de milleiros de mulleres, aquí e no mundo enteiro.
Por que vos doedes da mágoa distante e non vos condoe a próxima? Por que o xenocidio en Palestina é político e o xenocidio de mulleres, por seren mulleres, non conmove as vosas conciencias?
Non me dirixo ás persoas misóxenas, senón ás mentes limpas e solidarias, para reflexionar sobre esta contradición política na consideración do poder: que as víctimas cobren valor según quen as mate e por que as maten. Haberá un certo corporativismo co propio sexo? Contra o goberno de Israel, ou calquera outro do mundo, cruel ou explotador, non hai implicacións persoais. Haberá mulleres que teman seren confundidas con feministas. Outros, tal vez, non se manifestan por pudor ou indecisión, ou...
Pídovos, neste aninovo, esta reflexión, e a implicación contra o terrorismo sexual que acabará o día en que a maioría da poboación mostre a súa repulsa.

María Xosé Queizán

O Vento e o Silencio

Foto: Luis Vence

O vento e o silencio.
O peso do corpo sen mente que o mova.
O vento e o silencio
E o cemiterio.
As vivúvas camiñan pola carretera
Regulamente.
Unha raiola de sol sobre a montaña ferida.
As fouces sen gume durmen no curral grande,
As gadañas sen cravuñar penduran das trabes.
Os poucos homes bébedos anícanse,
Escóndense no fume do bar
E berran e maldicen e blasfeman sen mirar as estrelas.
Ladran os cans
Eternamente.
A aldea durme,
A cidade durme.
O vento e o silencio campan neste mundo meu.
Unha voz chegou,
Unha voz telúrica,
Temporal,
Porondandabas?
Busqueite no google.
Erásme descoñecido
Erásme descoñecido moi eduacado e protocolario
Ensaiado en Tubinga e nos paraninfos das universidades.
Busqueite na luz deses ollos teus...
O vento e o silencio,
E as horas.
Cantar ese alem mudo.
Polo Portomuíño andaban os cans e as casadas
Endomingadas para que as viran os coches
Intermitentemente.
Aquí non hai arte só os farallóns das penas de Pedome
Que tamén están no google earth
E os lobos que non saben fonética,
Tamén estan os merlos
E os pobres raposos tan citados nos xornáis.
Aquí non hai arte, só silveiras que medran e medran.
Aquí non se cita a ninguén
Só o vento e o silencio que penetran polo Sil,
Enfiando polo Canón,
Rañando Gándaras,
Dando a volta polo Retorniño,
Remuiñando na Albariza do Vello,
Remansando no Chan de San Silgo.
Xa hai tempo que non prendo o lume
Góstame ver durmir a leña
E ós gatos anicarse nela.
Xa hai meses que no se escoita a curuxa
Que antes viña ó balcón
Só o vento e o silencio.

Oleiros

Cando se chega a Oleiros accedese a un territorio no que retazos de utopía parecen cobrar vida e non queda máis que preguntarse ¿cómo é posible?.
Decía Einstein que a realidade é unha ilusión moi persistente e en Oleiros sintes que esa ilusión, nacida da mente do seu alcalde Ángel García Seoane, encarna.
Praza Rigoberta Menchú, Auditorio Gabriel García Márquez, Paseo José Martí... Bibliotecas públicas, piscinas, talleres, progarmación cultural excepcional...
Pasei a fin de semana en casa que a unha amiga ten en Bastiagueiro e paseamos, paseamos moito.

Ela que é unha apaixoada do urbansimo e as políticas locais faloume entuiasmada das transformacións deste municipio nos últimos tempos, dos inmensos paseos pola beira mar, das dificultades que ocasionaron as expropiacións, das recuperación de edificios singulares, do funcionamento excepcionalmente democrático do seu concello, do trato que ten o alcalde coa vecindade, dos custos persoais que este home tivo para afrontar toda esta aventura.

Nun pais do que se dí que "cando alguén quere facer unha pista aparecen mil valados" Oleiros é a exepción.

Clint Eastwood

As películas de Clint Eastwood sempre me deixan un regusto amargo, un malestar, a pesares diso sempre acabo deixándome engatusar polas amigas e vou e as vexo.
Esta sensación tívena especialmente con Mystic River e con esta última, El Intercambio. Nunca sei moi ben se este director nos mostra criticamente esa vontade xusticieira do pobo americano ou é el o xusticiero.
Non poño en dúbida o seu bo facer fílmico, esa precisión narrativa na que ningún plano está demáis, nunha armonía de climax e anticlimax propia da súa xa probada mestría.
Eses puntos de vista por encima: as tomas áereas en Mystic River, os cenitais e as grúas en El Intercambio, propoñen ese distanzamento que parece manter sobre o narrado e que logo se contradicen co énfasis que fai nas escenas de truculenta vinganza na primeira, ou nas tomas do aforcamento que conta cuhna precisión escalofriante, na segunda.
Arrepiantes son os primeiros planos do dogal e os patalexos estertóricos do pobre asasino, un enfermo mental, nunha escena na que se recrea e que a mín me resultou intolerable. Esas eleccións eastwoodianas son as que me incomodan. Sobre todo por que sintes ó patio de butacas participando dese punto de vista, tan pouco edificante da "xusta vinganza" fronte ó delito.