Lémbrome de1974, o ano da Revolución dos Cravos ( I )

Falar da Revolución dos Cravos, para min é falar do Madrid de 1974. Eramos un grupo de amigos. Tiñamos en común o ser galegos e esa inquietude dos vinte anos. Compartíamos estudo e traballo e algúns militancia política e clandestinidade.

Os fins de semana, eu cociñaba para todos. Xúntabamonos na miña casa. Pola mañá, se xurdia o milagro e conseguíamos entrada, íamos ó concerto do Real. Lembro especialmente que foi nun destes concertos dominicais onde descubrin a Mhaler.

Polas tardes non faltaba programa e sempre quedaba darse unha volta polos colexios maiores do campus. O San Juan Evangelista, (San Xoan Marxista, que posteriormente pasarái a ser o Jhony) era o de mellor programación. Contaba daquela cun clube cultural excepcional.

Recordo con especial claridade o concerto de Paco de Lucía, a representación das obras “Quejío” e “Los Palos” polo grupo La Cuadra de Sevilla, ,dirixida por Salvador Távora, “La boda de los pequeños burgueses”de Bretch polos Goliardos, “Los insectos” de los hermanos Kepeck”ou o recital “Poetas de España” , polo grupo Agua Viva. Tamén o descubremento de películas, imposibles de ver en calquer sala comercial como a estrea en España da Viridiana de Buñuel, ou a triloxía de Bergman. Lembro as estreas da Nouvele Vage como “Cero en conducta”, “Atalante” de Jean Vigo, “El pequeño salvaje”, “Los cuatrocientos golpes” e “Jules y Jean” de Truffaut; o neorrealismo italiano co “El ladrón de bicicletas” de Vitorio de Sica, “ou as célebres “Mamma Roma”, “Pajaritos y pajarracos”, “Teorema”, etc. de Pier Paolo.

E, como non, o 25 de Abril.

O governo atrincherado no bunker con Arias Navarro no ministerio de governación era consciente dos movimentos que callarían na Xunta Democrática o una Plataforma de Converxencia Democrática co liderazgo doPCE na primeira e o PSOE na segunda.

E así cun Franco enfermo de flebitis, agardábamos cada día atopar nas portadas da prensa coa nova definitiva que non daba chegado.

Alghunas noites entresemana quedabamos a cear e seguíamos con inquedanza os intentos da dereita portuguesa de dar ó traste coas conquistas da Revolución dos Cravos. Vasco Gonçalves fora encarcelado e posto ás poucas horas el liberdade. Todos coincidíamos en que o que movía os fíos deste intento da contra era propio Spínola e doíanos a cegueira de Alvaro Cunhal. Vendo que as cousas se estaban poñendo feas, non quixemos perdernos o momento histórico e decidimos facer unha viaxe ó Portugal revolucionario antes de que todo cambiase definitivamente.

Si, tiñamos un contacto en Lisboa para durmir na casa duns militantes do PRP de Otelo Saraiba de Carbalho, eran unha parella de arquitectos, con eles tamén estaba un mozo inglés da IV Internacional, e alí tamén conhecimos a Elisabeth, unha americana que estaba traballando na cooperativa A Seara Vermelha.

Era moito para asimilar nas poucas horas que nos separaban do Madrid franquista que deixábamos atrás. Enterabamonos ó chegar que o Metro de Madrid estaba en folga.