Onte vira como a lúa chea enchía a paisaxe para non ferir ese hoco no que callaran tódalas palabras, tódalas imaxes da ausencia: xardíns ígnotos e perigosos, de atmósferas espléndidas e por veces beleñosas. Cando a sombra lle petaba no hombreiro esquerdo mentras percorría a rúa do progreso, catro veces ó día, entraba neles a xogar á muller enemorada.
Hoxe a sombra tiña os ollos verdes esmeralda. Cando reparou neles botáronselle enrriba e aplastáronna de frío.
Entón lembrou o sabor das uvas doces a estralar no padal.
Quedouse quieta ata que alguén pitou cando o semáforo se abría. Estaba chovendo
Preguntaríalle, diríalle
eu tamén morro de medo de mirarte os ollos cheos de luz que levas, de notar ó lonxe a calor de ninguén do teu corpo vivo.
Pero calará todas as palabras, polo tremer de verte.
Pensaría nunha física que os conformase. Esfera que nunca cesara, que nunca poidera ser detida. Esfera orixinada ó redor de dous corpos en tensión
-o concepto de centro é relativo-
Sinfonía dos catro elementos, movemento dos opostos.
Fusión e Fisión,
Creación, destrucción.
Terra que a posuira e agua que a percorrese abondosa, lume que lle nacería e aire que a levase sempre. Máis alá de toda gravidade, nun espacio e nun tempo sen coordenadas. Espandíndose, condensándose.
Creando o universo.
Escollería determinados aspectos da materia, como os aromas e do movimento, a harmonía.
A música, amor, por sempre.
Pero na boca medrábanlle escuras violetas que o seu silencio abonaba e no corpo espellábanselle lúas que el ignoraba, mentras seguía alá lonxe, na liña máis luminosa do solpor, e se lle mostraba soamente como aire verde.
No hay comentarios:
Publicar un comentario