Crise

Foto: Selina

Levo tanto tempo sen facer unha entrada que xa me son horas.
Hoxe entra marzo, ventoso por certo, e con el terremotos, tsunamis, bombas metereolóxicas... moito movemento no planeta pero pouco nas conciencias e nos cambios de actitudes cara o medio.
Unha énchese de pesimismo, o pesimismo da razón e aínda que lle quede un chisco de optimismo da vontade, esta vaise mermando e por momentos o espríto entra en crise.
A crise vaise estendendo coma unha pandemia contra a que nos están facendo crer que non hai antídoto.
Na bandexa de entrada do meu correo aparecen a diarío listas interminables de polítcos delincuentes, acosadores sexuais, peticións de firmas contra: etnocidios indíxenas, intervencións salvaxes en ecosistemas vulnerables, maltrato animal, violacións dos dereitos humanos, verquidos tóxicos, manobras orquestais contra a nosa ligua... E con este panorama, a verdade e que me resulta absolutamente trivial e imposible escribir sobre o último libro que me cautivou ou os marabillosos ciclos de cine que nos depara o Cine Clube Padre Feijoo.
Polas mañáns esperto coa alma enguruñada, feita un novelo, vístome de loito, desaiuno cemento e arrastrando os pés marcho a traballar sen gana, baixo a choiva e nen miro as mimosas que xa están floridas.

Reedito a entrada porque sego a ser unha inocentona: véxan vostedes mesmos