Despedíronse na esquina. O vento abaneaba as persianas e secaba as rúas molladas da tormenta vespertina, coma a soedade seca os corazóns. A soedade tecida no máis intimo do medo. Do medo disfrazado de ser ferido.
Coma un paxaro que fai o niño cos cabelos que se van perdendo, quedaríalles na boca o sabor doceamargo da resignación.
No hay comentarios:
Publicar un comentario