Imaxe: Floriana Barbu
Descubriuno acubillado entre as sabas, da súa beira, nun bulto negro, imperceptible, pero que cada vez que facía a cama, non se sabía moi ben por que a roupa no sentaba ben dese lado. E estaba alí, creíao morto, pero estaba vivo aínda. Moi vello, moi feble, e unha compasión inmensa encheu o seu corazón.
Asomaba a cabeza espertando dun profundo soño. Ignorado tanto tempo! E o velo baixou correndo a cociña para levarlle algo de leite, algo que o reanimara e acariñouno.
Sin pensalo un só segundo sacouno de alí. Case non lle pesaba, e inventou unha habitación con bo leito, para que repousara e se repuxera. E alí alimentouno cos poucos alimentos que lle quedaban.
Sacouno do seu leito, amor. Por fin sentiuse libre.
No hay comentarios:
Publicar un comentario