Señores purpurados

Foto: Antonina

El obispo de Almería, Adolfo González Montes, por su parte, achaca al relativismo moral y a la ideología de género la actual «desfiguración» que sufre esta institución. Así, en su carta pastoral de esta semana alerta que «el relativismo moral que nos acosa descalifica la realidad natural, social y jurídica de la familia como si una institución atrasada se tratase», mientras que la ideología de género «reivindica con gran beligerancia que la sexualidad ha de tener la orientación que cada cual elija sin prejuicios».
ABC (28-12-08)
Alicia pregunta e o gato de Cheshaire contesta: Quen ten o poder, ese é o dono das palabras.
Non me resisto a facer unha entrada sobre as declaracións dos bispos neste día no que utilizan todo a súa capacidade de convocatoria para, unha vez máis, sacar á xente á rúa e tentar de impor o seus conceptos fundamentalistas de como se ten que organizar a sociedade.
Señores bispos ¿que entenden vostedes por familia?
A familia:
a) Unidade de producción económica no que o home realiza o traballo e a muller fai o cuidado.
b) Unidade de consumo.
c) Unidade de reproducción da especie na que o control da natalidade é intolerante coa muller e permisiva, no contro sexual, co home.
d) Unidade de refuxio de afectividade e seguridade que o patriarcado convirte en escola de doma e aprendizaxe dos roles de xénero que a nai transmite.
Estes son ós matices que o binomio patriarcado- Igrexa que vostedes manexan , propoñen como familia, sen ter en conta a evolución do modelo social ó longo desta últimas décadas.
a) As parellas de feito, as persoas que viven soas, as parellas de gais, a legalización do matrimonio homosexual, as nais que cuidan soas da prole e máis os anciáns que teñen ó seu cargo....
b) A caída da taxa de natalidade e o retraso na maternidade, causas que entre outras son debidas ós gastos que supón afrontar a vida dun fillo, as dificultades da crianza nun contexto de incorporación da muller ó traballo, o aumento das expectativas de vida.
c) O estado do benestar que intenta substituir, mediante prestacións sociais, as labores femininas.
d) A revolución tecnolóxica e a primacía do individuo fronte o suxeito.
Pola miña parte. purpurados señores, prefiro unha alternativa, hoxe por hoxe utópica, que podería ser chamada "célula básica de convivencia".
Esta sería unha forma de convivencia libre baseada nos afectos, na que o traballo que conleve estaría repartido igualitariamente segundo as necesidades dos seus compoñentes. Estos terían independencia económica, as súas relacións estarían afianzadas no respecto mútuo e permitiría o desenvolvemento integral de cada un/a dos seus membros que, en ningún caso estarían na obriga de reproducirse.
Non tería porque haber un único modelo e, por suposto o Estado debería manterse á marxe e non propor ningún.
Xa vai sendo hora de porse a pensalo, de escribilo, de visualizalo como posible. Éís como se constrúen mundos, eís como se constrúe a cultura.