Nunca ninguén a esperaba

María Nicoletta Tomás de Caravia

A expresión do seu corpo no amor foi como un galope cara o valeiro, logo a sensación de caída prolongouse no insomnio calado e cómplice daquel corpo que a incendiara.

Non concebira nunca un encontro intranscendente, nunca estratéxico nen fatal, fora un soño quen escollera o corpo dela para el .

Sen sospeitar a caída entregouse loucamente.

Aínda que por un instante percibiu o eco dos seus movementos rebotando nas paredes, saíndose fora de si, caendo polo chan, por todas partes... agás nel. Non quixo trocar de código, para aquel que non a sentía senón pensandoa, nun acto puro, consciente xa do valeiro escuro que se agachaba na noite.

E, caendo, aquel corazón que tiña, teimaba en non ceder ó acougo ata que a mañán, asulagada de luz invernal, veu a bater nas fiestras para lémbralle a eterna soedade á que xa estaba afeita.

A raiola de luz que anunciaba o día iluminaba aquel cuarto de hotel impensado, ó que se deixou levar pola calor, pola seguridade que lle inspirara aquela alma. Espexismo de salto mortal sen rede, na sede de encontro que o seu corpo sentía.

Camiñando polas rúas frías daquela cidade de pedra, respirando a densidade húmida das néboas ou o incesante caer da chuvia, sentindo aquel seu corazón que teimaba en non acougar, pensando o desencontro daquel acto único no que, fuxindo de toda hipocresía eludiu a tiranía da seducción e, sen entregarse a autocomplacencia, foi fidel a sí como sempre o fora.

E non quixo ceder á dor nen ó desamor do silencio que a vencían.

Sabía que ninguén a agardaba.

Aquela noite estreitábase pola fiestra. Trás da cretona, un fío desleido e húmido atravesaba o río polas pontes. Un sopro de néboa traía sons de acordeón.

Prendeu un cigarro de marihuana e os pensamentos cabalgaron por riba do día.

A serenidade ía deixando lugar a imaxes propias.