Esperanza Spalding no XVII Festival de Jazz e Blues de Pontevedra. Foto Selina
Que gustazo poder disfrutar desta marabilla en vivo e en directo! A noite estaba deliciosa na praza da Ferrería, a voz de Esperanza vibraba nunha explosión de matices mentras os seus dedos golpeaban as grosas cordas do contrabaixo, degranando a complexidade de ritmos virtuosos e sublimes. Acompañada de tres xovencísimos músicos: Otys Brown ó piano, Leo Genovese á batería e Ricardo Vogt á guitarra, deleitounos cun repertorio de composicións proprias e arranxos moi creativos de temas clásicos de Chick Corea, Wanny Shorter, Nina Simonne... Scatt, Bossa, Soul ... soaban a ceo callado de estrelas na súa voz de serea trilingüe. O jazz en vivo me levanta e me descorcha e o peor sempre é o final: Como meterme na cama e durmir con tanta música na mente?
Dous libros fascinantes da psiquiatra junguiana Jean Shinoda Bolem, profesora de psiquiatría na Universidade de California. Neles, a autora da claves para comprender os arquetipos psíquicos que aniñan en cada muller.
¿Que deusa consegue a mazá de ouro? A muller decide e aprende a conectar coas deusas como diferentes partes de sí, como imaxes internas que anclan a experiencia. As deusas virxes: Artemisa, Atenea, Hestia. As deusas vulnerables: Hera, Demeter, Perséfone. A deusa alquímica: Afrodita. As deusas da sabedoría práctica e intelectual: Metis, Sofía, Hécate, Hestia. As da ira transformadora: Sekmet, Kali-Ma. As da risa curativa: Baubo, Uzme. As deusas da compaixón: Kuan-Yin, A Virxe María e a Dama da Liberdade. Un panteón de sementes que granarán no proceso de individuación hacia a propria esencia da alma e o espríto.
Viu Inanna coma o día se tinxía dun verde viscoso, coma se alcendían lumes de crueldade e vermes chamaban á porta do seu corazón que se pechaba.
Alguén tentaba verter axenxo no espello e os pobres traidores a sí exercitábanse na delación, urdindo suxas trampas que os encadearían, coma arácnidos, ós seus propios fíos.
Pero Inanna xa voltara dos infernos e distinguía entre os seres que choraran e os que non, e decidiu quen se quedaría con ela e a quen levarían os diaños.
1. Xenerosidade. A calquera o que necesite, a xenerosidade da riqueza e a xenerosidade da enseñanza excelsa e, para os que se haxan baixo distintos medos, a xenerosidade da protección. 2. Autodisciliplina. Deixar atrás os alibaixos dos vicios e entrar na vastedade da virtude. Polo ben dos demáis manter a disciplina perfecta. 3. Paciencia. Cultivo da coraxe, a consciencia e a tolerancia. 4. Esforzo sen esforzo. Implicación na intención e a súa aplicación sen desánimo, sen satisfación. 5. Meditación. Mente en serenidade e calma, extensión da conciencia ós demáis. 6. Sabedoría. Para comprender toda a verdade relativa coma un espellismo, e descobrer a verdade como o ceo, libre de toda complexidade. A sabedoría da escoita, a meditación e a contemplación.
Para que a densa escuridade dos seres vivos sexa eliminada e, no seu lugar, irradie a luz do verdadeiro coñecemento do sol e da lúa. que fará florecer o xardín da flor do loto da ledicia e a paz.
Do libro: El Sutra del corazón. Texto tibetano y traducción. Ed Kairós, febrero 2003
As máxicas herbas do solsticio orballadas na noite, para lavar a cara ó mencer.
O hipérico, herba da alegría espantadiaños e poderosa Fiuncho, planta de Adonis cuia sangue converteu en anémonas Afrodita. A verbena, para romper os nudos e sacar as espiñas. Artemisa, herba da deusa Gaia, ancestro das mitilóxicas fadas. O Romeu, herba dos trovadores, consagrada ó recordo e a amizade. Madreselva do amor fratenal A rosa mística nacida da sangue do reiseñor inmolado ó amor.
Terra o meu corpo, auga o meu sangeu, aire o meu alento e lume o meu espríto!
A expresión do seu corpo no amor foi como un galope cara o valeiro, logo a sensación de caída prolongouse no insomnio calado e cómplice daquel corpo que a incendiara.
Non concebira nunca un encontro intranscendente, nunca estratéxico nen fatal, fora un soño quenescollera ocorpo dela para el .
Sen sospeitar a caída entregouseloucamente.
Aínda que por un instante percibiu o eco dos seus movementos rebotando nas paredes, saíndose fora de si, caendo polo chan, por todas partes... agás nel. Non quixo trocar de código, para aquelque non a sentía senón pensandoa, nun acto puro, consciente xa do valeiro escuro que se agachaba na noite.
E, caendo, aquel corazón que tiña, teimaba en non ceder ó acougo ata que a mañán, asulagada de luz invernal, veu a bater nas fiestras para lémbralle a eterna soedade á que xa estaba afeita.
A raiola de luz que anunciaba o día iluminaba aquel cuarto de hotel impensado, ó que se deixou levar pola calor, pola seguridade que lle inspirara aquela alma. Espexismo de salto mortal sen rede, na sede de encontro que o seu corpo sentía.
Camiñando polas rúas frías daquela cidade de pedra,respirando a densidade húmida das néboas ou o incesante caer da chuvia, sentindo aquel seu corazón que teimaba en non acougar, pensando o desencontrodaquel acto únicono que,fuxindo de toda hipocresía eludiu a tiranía da seducción e, sen entregarse a autocomplacencia,foi fidel a sí como sempre o fora.
E non quixo ceder á dor nen ó desamor do silencio que a vencían.
Sabía que ninguén a agardaba.
Aquela noite estreitábase pola fiestra. Trás da cretona, un fío desleido e húmido atravesaba o río polas pontes. Un sopro de néboa traía sons de acordeón.
Prendeu un cigarro de marihuana e os pensamentos cabalgaron por riba do día.
Nos 200.000 anos que os homes levamos sobre a Terra rompimos o equilibrio que durante case catro mil millóns de anos de evolución se establecera no planeta. O precio que debemos pagar é alto, pero é demasiado tarde para ser pesimistas: a humanidade dispón apenas de dez años para invertir a tendencia, darse conta do grao de espolio da riqueza da Terra e cambiar o seu modelo de consumo. Esta é a sipnose da película máis fermosa e terrible que nunca vira: HOME (clic) Estreouse gratis e para todo o mundo o 5 de xuño, nunha canle que Youtube habilitou especialmente para tal acontecemento. Dirixida polo francés Yan Arthus Bertrand e con música de Armand Amar, móstranos a terra dende o ceo e dende alí, lonxe da dor e da miseria, todo é beleza e pura emoción. Non é un filme calquera, é un manifesto que trata de crear conciencia e, dende logo,ninguén que a vexa vai quedar como estaba. É un esforzo do grupo PPR que ten trás de sí 88000 persoas. Un helicóptero, una cámara cineflex, un piloto e un técino en imaxe foi o equipo. O resultado mereceu a pena. Non deixen de vela, a gratuidade expira o 15 de xuño.
... Un verso coma un cervo que me agarda no penedo máis alto da montaña. ... Un verso coma un cervo cas súas cornas florecidas de estrelas contra o medo.
Esperanza Spalding no XVII Festival de Jazz e Blues de Pontevedra. Foto Selina
